Κείμενα EZLN Α'

Κείμενα σε αναδιμοσιευση απο τον ιστοτοπο "Το καραβάνι των Ζαπατ´σιτας"  https://karavanizapatista.espivblogs.net/

Το ταξίδι για τη Ζωή: Για ποιον λόγο;

Ιούνιος 2021.

Μια διευκρίνιση: Πολλές φορές όταν εμείς λέμε «οι ζαπατίστας» (σημ. στο αρσενικό) δεν αναφερόμαστε στους άντρες, αλλά στους ζαπατιστικούς λαούς. Και όταν χρησιμοποιούμε το «οι ζαπατίστας» (σημ. στο θηλυκό), δεν περιγράφουμε τις γυναίκες, αλλά τις ζαπατιστικές κοινότητες. Γι' αυτό συναντάτε αυτό το γραμματικό «άλμα» όσον αφορά το γένος στον λόγο μας. Όταν αναφερόμαστε στο φύλο, πάντα προσθέτουμε το «άλλοση» για να τονίσουμε την ύπαρξη και τον αγώνα όσων δεν είναι ούτε άντρες ούτε γυναίκες (και η άγνοιά μας επί του θέματος μας εμποδίζει να ορίσουμε επακριβώς -αλλά θα μάθουμε τα ονόματα όλων των διαφορετικοτήτων).

Τώρα λοιπόν, το πρώτο που πρέπει να ξέρετε ή να καταλάβετε είναι ότι όταν ξεκινάμε να κάνουμε κάτι εμείς οι ζαπατίστας, προετοιμαζόμαστε καταρχήν για το χειρότερο. Θεωρώντας δεδομένο ένα αποτυχημένο τέλος και, αντιστρόφως, προετοιμαζόμαστε ώστε να το αντιμετωπίσουμε ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να το αποφύγουμε.

Για παράδειγμα, σκεφτόμαστε ότι μας επιτίθενται, φανταζόμαστε σφοδρές αιματοχυσίες, γενοκτονίες που παρουσιάζονται με τα ρούχα του μοντέρνου πολιτισμού, ολοκληρωτική εξόντωση. Και προετοιμαζόμαστε γι' αυτά τα ενδεχόμενα. Για την 1η Γενάρη του 1994, δεν θεωρούσαμε πιθανή την ήττα, αλλά σίγουρη.

Εν ολίγοις, ίσως σας βοηθήσει να καταλάβετε το λόγο της αρχικής μας έκπληξης, των δισταγμών μας και ενός ακατανόητου αυτοσχεδιασμού όταν μετά από πολύ καιρό δουλειάς και προετοιμασίας για την καταστροφή, διαπιστώσαμε ότι … ζούμε.

Με βάση αυτό το σκεπτικισμό αναπτύσσονται οι πρωτοβουλίες μας. Κάποια μικρά, άλλα μεγαλύτερα, όλα όμως παρανοϊκά, τα καλέσματά μας απευθύνονται πάντα «στο άλλο», το οποίο αν και βρίσκεται πιο μακριά από τον καθημερινό μας ορίζοντα, αναγνωρίζουμε ως κάτι απαραίτητο στον αγώνα για τη ζωή, δηλαδή, στον αγώνα για την ανθρωπότητα.

Για την ναυτική εκδοχή αυτής της πρωτοβουλίας, ή στοιχήματος, ή ντελίριου, ή παραλογισμού, πχ, ήμασταν προετοιμασμένοι ότι το Kraken, μια καταιγίδα ή μια λευκή φάλαινα που έχασε το δρόμο της θα βύθιζε το πλοίο -γι' αυτό κατασκευάσαμε πιρόγες που ταξίδεψαν μαζί με τη Μοίρα 421 στο La Montaña (Το βουνό) μέχρι το Vigo της Γαλικίας του Ισπανικού Κράτους, Ευρώπη.

Προετοιμαστήκαμε επίσης για το ενδεχόμενο να μην είμαστε ευπρόσδεκτοι, γι' αυτό αναζητήσαμε από πριν τη συναίνεση για την εισβολή, δηλαδή την επίσκεψη… Εντάξει, ακόμα δεν είμαστε σίγουροι για το αν είμαστε «ευπρόσδεκτοι». Για αρκετούς, αρκετές, αρκετούες η παρουσία μας είναι τουλάχιστον ενοχλητική, για να μην πούμε φορτική. Και το καταλαβαίνουμε, μετά από πάνω από ένα χρόνο εγκλεισμού, μπορεί για κάποιον να θεωρείται τουλάχιστον άτοπο μια ομάδα ιθαγενών μάγια, τόσο ασήμαντοι σε σχέση με τους παραγωγούς και καταναλωτές εμπορευμάτων (εκλογικών ή μη), να προσπαθεί να συζητήσει αυτοπροσώπως. Προσωπικά! (θυμάστε ότι κάποτε αυτό αποτελούσε μέρος της καθημερινότητάς σας;). Και, επιπλέον, να έχει ως κύρια αποστολή να σας ακούσει, να σας γεμίσει με ερωτήσεις, να μοιραστεί εφιάλτες και βέβαια όνειρα.

Προετοιμαστήκαμε για τα εμπόδια και τα προσκόμματα που θα έθεταν οι κακές κυβερνήσεις στην αναχώρηση και την άφιξή μας, γι' αυτό κάποι@ς ζαπατίστας ήμασταν ήδη στην Ευρώπη… Ουπς, δεν έπρεπε να το γράψω αυτό, σβήστε το. Ξέρουμε πλέον ότι η μεξικανική κυβέρνηση δεν πρόκειται να μας βάλει άλλα εμπόδια. Μένει να δούμε τι θα πουν και τι θα κάνουν και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις -γιατί η Πορτογαλία και το Ισπανικό Κράτος δεν προέβαλαν αντιρρήσεις.

Προετοιμαστήκαμε για την αποτυχία της αποστολής, να μετατραπεί δηλαδή σε μιντιακή εκδήλωση και άρα σε κάτι εφήμερο και ασήμαντο. Γι' αυτό αποδεχθήκαμε κυρίως τις προσκλήσεις εκείνων που θέλουν να ακούσουν και να μιλήσουν, δηλαδή να συζητήσουν. Γιατί βασικός μας στόχος δεν είναι οι μαζικές εκδηλώσεις -αν και δεν τις αποκλείουμε- αλλά η ανταλλαγή ιστοριών, γνώσεων, συναισθημάτων, εκτιμήσεων, προκλήσεων, αποτυχιών και επιτυχιών.

Προετοιμαστήκαμε για το ενδεχόμενο βλάβης στο αεροπλάνο, γι' αυτό κατασκευάσαμε αλεξίπτωτα κεντημένα με πολλά χρώματα ώστε, αντί για τη «Μέρα D» (D Day) στη Νορμανδία (ω, ω, μήπως αυτό σημαίνει ότι η αεροπορική απόβαση θα γίνει στη Γαλλία;… ε;…. στο Παρίσι;) να είναι η «Μέρα Ζ» για την Ευρώπη των από κάτω, και να μοιάζει σαν να βρέχει λουλούδια ο ουρανός, σα να μας συνοδεύει η Ixchel, η θεά μάνα, η θεά του ουράνιου τόξου και να ανοίγει με το χέρι και με το πέταγμά της ένα δεύτερο μέτωπο για την εισβολή. Και πιο σίγουρο, γιατί τώρα, χάρη στη Γαλικία των από κάτω, η μοίρα 421 κατάφερε να εξασφαλίσει ένα προγεφύρωμα στη γη του Breogán.

Εν ολίγοις, είμαστε πάντα προετοιμασμένοι για να αποτύχουμε… και να πεθάνουμε. Γι' αυτό, η ζωή, για το ζαπατισμό, είναι μια έκπληξη που πρέπει να γιορτάζεται κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Και ο καλύτερος τρόπος είναι με χορούς, μουσική, τέχνες.

Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε μάθει πολλά. Το πιο σημαντικό, ίσως, είναι ότι αντιλαμβανόμαστε το πόσο μικροί είμαστε. Και δεν αναφέρομαι στο ύψος και στα κιλά, αλλά στο μέγεθος της προσπάθειάς μας. Οι επαφές με άτομα, ομάδες, συλλογικότητες, κινήματα και οργανώσεις από διάφορα μέρη του πλανήτη, μας έδειξαν έναν κόσμο πολύμορφο, σύνθετο και πολύπλοκο. Έτσι ενισχύθηκε η πεποίθησή μας ότι κάθε πρόταση ηγεμονίας και ομοιογένειας δεν είναι απλά αδύνατη, είναι, κυρίως, εγκληματική.

Γιατί είναι εγκληματικές οι προσπάθειες επιβολής τρόπων και βλεμμάτων -κρυμμένες ουκ ολίγες φορές πίσω από εθνικισμούς από πεπιεσμένο χαρτί στις προθήκες του mall της εκλογικής πολιτικής- αφού επιδιώκουν την εξόντωση των κάθε μορφής διαφορετικοτήτων.

Το άλλο είναι ο εχθρός: η διαφορετικότητα του φύλου, της φυλής, της σεξουαλικής ή ασεξουαλικής ταυτότητας, της γλώσσας, του χρώματος του δέρματος, της κουλτούρας, της πίστης ή της μη πίστης, της κοσμοαντίληψης, του φυσικού, των στερεοτύπων ομορφιάς, της ιστορίας. Λαμβάνοντας υπόψη όλους τους κόσμους που υπάρχουν στον κόσμο, υπάρχουν τόσοι σημερινοί ή εν δυνάμει, εχθροί, όσοι και οι άνθρωποι.

Και θα λέγαμε ότι σχεδόν οποιαδήποτε δήλωση ταυτότητας είναι για το διαφορετικό μια κήρυξη πολέμου. Λέω «σχεδόν» και σε αυτό το «σχεδόν» γαντζωνόμαστε εμείς, ως ζαπατίστας που είμαστε.

-*-

Σύμφωνα με τους τρόπους μας, τα ημερολόγιά μας και τη δική μας γεωγραφία, έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να χειροτερέψει ο εφιάλτης. Η πανδημία του λεγόμενου «κορωνοϊού» δεν είναι η αποκάλυψη. Είναι μόνο το πρελούδιο. Εάν πριν τα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης επιδίωκαν να μας καθησυχάσουν, «ενημερώνοντάς» μας για την εξαφάνιση ενός παγετώνα, για ένα σεισμό, για ένα τσουνάμι, για ένα πόλεμο σε κάποιο μακρινό μέρος του πλανήτη, για τη δολοφονία ενός ακόμα ιθαγενή από παραστρατιωτικούς, για μια νέα επίθεση εναντίον της Παλαιστίνης και του λαού Μαπούτσε, για την κυβερνητική βαναυσότητα στην Κολομβία και τη Νικαράγουα, για τις εικόνες στα στρατόπεδα μεταναστών από άλλα μέρη, άλλη ήπειρο, άλλο κόσμο, κι έτσι να μας πείσουν ότι αυτό «συμβαίνει κάπου αλλού», μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες η πανδημία μάς έδειξε ότι ο κόσμος μπορεί να περιοριστεί σε μια μικρή εγωιστική, πεισματάρικη και ευάλωτη ενορία. Οι διάφορες εθνικές κυβερνήσεις είναι οι συμμορίες που επιδιώκουν να ελέγξουν, ασκώντας «νόμιμη» βία, ένα δρόμο ή μια γειτονιά, το «αφεντικό» όμως που ελέγχει τα πάντα είναι το κεφάλαιο.

Με λίγα λόγια, έρχονται τα χειρότερα. Αλλά εσείς το ξέρατε ήδη, έτσι δεν είναι; Και αν όχι, ήρθε η ώρα να το καταλάβετε. Γιατί όχι μόνο προσπαθούν να σας πείσουν ότι οι συμφορές και οι δυστυχίες είναι πάντοτε αλλότριες (έως ότου παύουν να είναι και κάθονται μαζί σας στο ίδιο τραπέζι, σας χαλούν τον ύπνο και σας αφήνουν χωρίς δάκρυα), αλλά σας λένε και ότι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσετε αυτές τις απειλές είναι ατομικά.

Ότι μπορούμε να αποφύγουμε το κακό αν απομακρυνθούμε από αυτό, χτίζοντας έναν στεγανό κόσμο, κάνοντάς τον όλο και πιο στενό ώσπου να μην υπάρχει χώρος για άλλον πέρα από το «εγώ, εμένα, μου, μαζί μου». Και γι' αυτό σας προσφέρουν «εχθρούς» στα μέτρα σας οι οποίοι έχουν πάντα μια αχίλλειο πτέρνα που μπορούμε να νικήσουμε αποκτώντας, ακούστε, αυτό το προϊόν που, για δείτε σύμπτωση, γι' αυτή την μοναδική ευκαιρία, έχουμε σε προσφορά και θα μπορέσετε να το αποκτήσετε και να το παραλάβετε στην πόρτα του καταφυγίου σας σε λίγες ώρες, μέρες… ή εβδομάδες, γιατί η μηχανή ανακάλυψε, οποία έκπληξη, ότι το χρήμα εξαρτάται και από την κυκλοφορία των εμπορευμάτων, και ότι αν αυτή η διαδικασία σταματήσει ή αδρανοποιηθεί, το τέρας υποφέρει… Γι' αυτό ακριβώς το λόγο η διανομή και παράδοσή τους είναι επίσης επιχείρηση.

Αλλά ως ζαπατίστας που είμαστε, μελετήσαμε και αναλύσαμε. Και θέλουμε να φέρουμε τα συμπεράσματα στα οποία καταλήξαμε μπροστά σε επιστήμονες, καλλιτέχνες, φιλοσόφους και κριτικούς αναλυτές από όλο τον κόσμο.

Αλλά όχι μόνο. Κυρίως μπροστά στους ανθρώπους που στην καθημερινότητα των αγώνων τους έχουν υποστεί και συνειδητοποιήσει τις καταστροφές που έρχονται. Γιατί σε ό,τι αφορά το κοινωνικό, εκτιμούμε πολύ την ανάλυση και την κρίση εκείνων που παίζουν το τομάρι τους στη μάχη ενάντια στη μηχανή. Αντίθετα βλέπουμε με δυσπιστία όσους σχολιάζουν, αποτιμούν, συμβουλεύουν, κρίνουν και καταδικάζουν ή αθωώνουν από μια εξωτερική οπτική.

Αλλά προσοχή, θεωρούμε ότι αυτή η «outsider» κριτική ματιά είναι και απαραίτητη και ζωτικής σημασίας, γιατί επιτρέπει να δούμε πράγματα που δεν θα μπορούσαμε να δούμε στην καρδιά της μάχης και, προσέξτε, προσφέρει γνώσεις σχετικά με την γενεαλογία του κτήνους, τις μεταλλάξεις και τη λειτουργία του.

Τέλος, θέλουμε να μιλήσουμε και κυρίως να ακούσουμε όποιον είναι πρόθυμος για κάτι τέτοιο. Και δεν έχει σημασία το χρώμα, το μέγεθος, η φυλή, το φύλο, η θρησκεία του, η πολιτική του στράτευση ή το ιδεολογικό του παραπάτημα, εφόσον συμφωνεί σχετικά με το σκίτσο της δολοφονικής μηχανής.

Γιατί εάν μιλώντας για τον εγκληματία, κάποιος τον ταυτίζει με τη μοίρα, την κακοτυχία, «την φυσική τάξη των πραγμάτων», τη θεία οργή, την απροσεξία, την αδιαφορία, δεν μας ενδιαφέρει καθόλου να ακούσουμε και να μιλήσουμε. Για να μάθουμε αυτές τις εξηγήσεις αρκεί να παρακολουθήσουμε τις σαπουνόπερες και να καταφύγουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προς αναζήτηση επιβεβαίωσης.

Με άλλα λόγια πιστεύουμε ότι έχουμε εντοπίσει ποιος είναι ο εγκληματίας, το modus operandi και η φύση του εγκλήματος. Αυτά τα 3 χαρακτηριστικά συνθέτονται σε ένα σύστημα, δηλαδή σε έναν τρόπο σύμφωνα με τον οποίο συνδεόμαστε με την ανθρωπότητα και τη φύση: τον καπιταλισμό.

Ξέρουμε ότι πρόκειται για ένα συνεχιζόμενο έγκλημα και ότι η εκτέλεσή του θα είναι καταστροφική για ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά δεν είναι αυτό το συμπέρασμα που μας ενδιαφέρει να επαληθεύσουμε, όχι.

-*-

Γιατί μελετώντας και αναλύοντας ανακαλύψαμε τελικά κάτι που ίσως είναι σημαντικό. Ίσως και όχι. Εξαρτάται.

Έχοντας ως δεδομένο ότι αυτός ο πλανήτης, τουλάχιστον όπως τον αντιλαμβανόμαστε μέχρι σήμερα, θα καταστραφεί, ερευνούμε τις διάφορες επιλογές.

Δηλαδή το πλοίο βυθίζεται και αυτοί εκεί πάνω λένε ότι δε συμβαίνει τίποτε, πως πρόκειται για κάτι παροδικό. Ναι, όπως όταν βυθίστηκε το πετρελαιοφόρο Prestige απέναντι από τις ευρωπαϊκές ακτές (2002) -η Γαλικία υπήρξε η πρώτη μάρτυρας και θύμα- και οι επιχειρηματικές και κυβερνητικές αρχές έλεγαν ότι υπήρξε διαρροή μόνο λίγων σταγόνων καυσίμου. Την καταστροφή δεν την πλήρωσε ούτε το Αφεντικό, ούτε οι επιστάτες και οι διαχειριστές του. Την πλήρωσαν και συνεχίζουν να την πληρώνουν, οι άνθρωποι των κοινοτήτων που ζουν από το ψάρεμα σε αυτές τις ακτές. Αυτοί και οι απόγονοί τους.

Και με τη λέξη «Πλοίο» αναφερόμαστε στον πλανήτη, έναν πλανήτη ομογενοποιημένο που ηγεμονεύεται από ένα σύστημα: τον καπιταλισμό. Φυσικά μπορείτε να πείτε ότι «αυτό δεν είναι το πλοίο μας», όμως το σημερινό ναυάγιο δεν αφορά μόνο ένα σύστημα, αλλά ολόκληρο τον κόσμο μέχρι την πιο απομακρυσμένη και απομονωμένη του γωνιά και όχι μόνο τα κέντρα Εξουσίας του.

-*-

Καταλαβαίνουμε ότι κάποιοι πιστεύουν ότι το πλοίο μπορεί ακόμα να επιδιορθωθεί, να μπαλωθεί, να βαφτεί λιγάκι εδώ κι εκεί, να φρεσκαριστεί και πράττει αναλόγως. Να κρατηθεί οπωσδήποτε στην επιφάνεια πουλώντας ακόμα και τη φαντασίωση ότι είναι εφικτά μεγαπρογράμματα τα οποία όχι μόνο δεν αφανίζουν ολόκληρα χωριά, αλλά δεν βλάπτουν και τη φύση.

Ότι υπάρχουν άτομα που σκέφτονται πως αρκεί να είναι πολύ αποφασισμένοι και να βάλουν τα δυνατά τους στο μακιγιάζ (τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει η εκλογική διαδικασία). Και πιστεύουν πως η καλύτερη απάντηση στις διαμαρτυρίες του «Nunca mais» (Ποτέ ξανά) -που επαναλαμβάνονται σε κάθε γωνιά του κόσμου- είναι οι υποσχέσεις και το χρήμα, τα πολιτικά προγράμματα και το χρήμα, οι καλές προθέσεις και το χρήμα, οι σημαίες και το χρήμα, οι φανατισμοί και το χρήμα. Φανατικοί που πιστεύουν ότι τα προβλήματα του κόσμου περιορίζονται στην έλλειψη χρημάτων.

Και το χρήμα χρειάζεται αυτοκινητόδρομους, μεγάλα προγράμματα που θα εκπολιτίσουν, ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα, εργοστάσια, τράπεζες, εργατικά χέρια, καταναλωτές,… αστυνομίες και στρατούς.

Οι λεγόμενες «αγροτικές κοινότητες» χαρακτηρίζονται ως «υπανάπτυκτες» ή «καθυστερημένες» αφού η κυκλοφορία του χρήματος, δηλαδή των εμπορευμάτων, είναι είτε ανύπαρκτη είτε πολύ περιορισμένη. Δεν έχει καμία σημασία αν π.χ. τα ποσοστά των γυναικοκτονιών και της έμφυλης βίας είναι πολύ μικρότερα από αυτά των αστικών περιοχών. Η κυβερνητική επιτυχία μετριέται ανάλογα με τον αριθμό των περιοχών που καταστράφηκαν και επαναποικίστηκαν, χάρη στην ανοικοδόμησή τους, από παραγωγούς και καταναλωτές εμπορευμάτων. Εκεί όπου πριν υπήρχε ένα χωράφι καλαμποκιού, μια πηγή, ένα δάσος, σήμερα υπάρχουν ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα, εργοστάσια, θερμοηλεκτρικοί σταθμοί, … έμφυλη βία, δίωξη της διαφορετικότητας, εμπόριο ναρκωτικών, παιδοκτονίες, εμπόριο ανθρώπων, εκμετάλλευση, ρατσισμός, διακρίσεις. Εν ολίγοις: π-ο-λ-ι-τ-ι-σ-μ-ό-ς.

Η ιδέα τους είναι να μετατραπεί ο αγροτικός πληθυσμός σε υπαλλήλους αυτής της «αστικοποίησης». Θα συνεχίσουν να ζουν, να δουλεύουν και να καταναλώνουν στον τόπο τους, αλλά ιδιοκτήτης όλων όσων τους περιβάλλουν θα είναι ένας βιομηχανικός-εμπορικός-χρηματοπιστωτικός-στρατιωτικός όμιλος η έδρα του οποίου βρίσκεται στον κυβερνοχώρο και για τον οποίο αυτό το κατακτημένο έδαφος δεν είναι παρά ένα σημείο στο χάρτη, ένα ποσοστό κερδών, ένα εμπόρευμα. Και το πραγματικό αποτέλεσμα: ο αυτόχθονας πληθυσμός θα πρέπει να μεταναστεύσει, γιατί το κεφάλαιο έρχεται με δικούς του «ειδικευμένους» υπαλλήλους. Για τον αυτόχθονα πληθυσμό το μόνο που μένει είναι να ποτίζει τους κήπους και να καθαρίζει τα πάρκινγκ, τα γραφεία, τις πισίνες που πριν ήταν καλλιεργήσιμες εκτάσεις, δάση, παραλίες, λίμνες, ποτάμια και πηγές.

Αυτό που δεν λένε είναι ότι πίσω από τις επεκτάσεις («πολέμους κατάκτησης») των κρατών -είτε εσωτερικές («ενσωματώνοντας όλο και περισσότερο πληθυσμό στον εκσυγχρονισμό»), είτε εξωτερικές με διάφορα προσχήματα (όπως αυτά που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση του Ισραήλ στον πόλεμο της ενάντια στην Παλαιστίνη)-, υπάρχει μια κοινή λογική: η κατάκτηση ενός εδάφους από το εμπόρευμα, δηλαδή από το χρήμα, δηλαδή από το κεφάλαιο.

Όμως κατανοούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι προκειμένου να γίνουν οι ταμίες που διαχειρίζονται τις πληρωμές και τους λογαριασμούς που διατηρούν τη μηχανή ζωντανή, δημιουργούν εκλογικά πολιτικά κόμματα, μέτωπα -μεγάλα ή μικρά- για να διεκδικήσουν την πρόσβαση στην κυβέρνηση, «στρατηγικές» συμμαχίες και ρήξεις, κι όλες αυτές τις παραλλαγές στις οποίες επενδύονται κόποι και ζωές ολόκληρες, και πίσω από μικρές νίκες, κρύβουν μεγάλες αποτυχίες. Ένας μικρός νόμος εδώ, ένας επίσημος διάλογος εκεί, μια δημοσιογραφική είδηση παραπέρα, ένα tweet παραδίπλα, ένα like εκεί πέρα, κι όμως, για να δώσουμε ένα παράδειγμα ενός παγκόσμιου εν εξελίξει εγκλήματος, οι γυναικοκτονίες αυξάνονται. Στο μεταξύ ανεβοκατεβαίνει η αριστερά, ανεβοκατεβαίνει η δεξιά, ανεβοκατεβαίνει το κέντρο. Όπως τραγουδούσε και η αείμνηστη Marisol από τη Málaga, «η ζωή είναι μια λοταρία»: όλοι (οι πάνω) κερδίζουν, όλες (οι κάτω) χάνουν.

Όμως, ο «πολιτισμός» δεν είναι παρά ένα ανίσχυρο άλλοθι για την κτηνώδη καταστροφή που συντελείται. Το δηλητήριο συνεχίζει να ρέει (πλέον όχι από το Prestige -ή τουλάχιστον όχι μόνο από αυτό το ναυάγιο-) κι ολόκληρο το σύστημα μοιάζει διατεθειμένο να δηλητηριάσει μέχρι και την τελευταία γωνιά του πλανήτη αφού η καταστροφή κι ο θάνατος αποφέρουν περισσότερα κέρδη από τη διακοπή της λειτουργίας της μηχανής.

Είμαστε σίγουροι ότι κι εσείς θα μπορείτε να προσθέσετε κι άλλα πολλά παραδείγματα. Ενδείξεις ενός παραλόγου, κι όμως ενεργού εφιάλτη.

.

-*-

Οπότε εδώ και αρκετές δεκαετίες έχουμε επικεντρωθεί στην αναζήτηση εναλλακτικών. Η κατασκευή σχεδίων, κανό, βαρκών, ακόμα και πλοίων (η Έκτη ως μια απίθανη Κιβωτός), έχει έναν πολύ σαφή ορίζοντα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αποβιβαστούμε.

Διαβάσαμε και διαβάζουμε. Μελετήσαμε και συνεχίζουμε να το κάνουμε. Αναλύσαμε στο παρελθόν αλλά και τώρα. Ανοίξαμε την καρδιά και το βλέμμα μας, όχι σε ιδεολογίες τωρινές ή παλιότερες, αλλά στις επιστήμες, στις τέχνες και τις ιστορίες μας ως αυτόχθονες λαοί. Και με αυτές τις γνώσεις και αυτά τα εργαλεία, ανακαλύψαμε ότι υπάρχει σε αυτό το ηλιακό σύστημα, ένας πλανήτης που θα μπορούσε να είναι κατοικήσιμος: ο τρίτος του ηλιακού συστήματος, ο οποίος, μέχρι στιγμής, εμφανίζεται στα σχολικά και τα επιστημονικά βιβλία με το όνομα «Γη». Ειδικότερα, βρίσκεται ανάμεσα στην Αφροδίτη και τον Άρη. Δηλαδή, σύμφωνα με κάποιους πολιτισμούς, ανάμεσα στον έρωτα και τον πόλεμο.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο πλανήτης είναι ήδη ένας σωρός από ερείπια, πραγματικούς εφιάλτες, απτές φρικαλεότητες. Λίγα είναι αυτά που στέκονται ακόμα όρθια. Ακόμα και η πλεκτάνη που καλύπτει την καταστροφή σπάει. Οπότε, πώς να σας το πω, το θέμα δεν είναι να κατακτήσουμε αυτόν τον κόσμο και όποιος κερδίσει να απολαύσει τα λάφυρα. Είναι πιο περίπλοκο και, ναι, χρειάζεται μια παγκόσμια προσπάθεια: πρέπει να τον φτιάξουμε από την αρχή.

-*-

Ωστόσο, σύμφωνα με τις μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές του Χόλυγουντ, η διέξοδος ενώπιον μιας παγκόσμιας καταστροφής (πάντα πρόκειται για κάτι εξωτερικό -εξωγήινοι, κομήτες, ανεξήγητες πανδημίες, ζόμπι που μοιάζουν με υποψήφιους για κάποιο δημόσιο αξίωμα-), είναι προϊόν μιας ένωσης όλων των κυβερνήσεων του κόσμου (με επικεφαλής τους Αμερικανούς)… ή, ακόμα χειρότερα, της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών εκπροσωπούμενης από ένα άτομο, ή μία άτομο (μιας και η μηχανή έμαθε ότι η φάρσα πρέπει να είναι συμπεριληπτική), που μπορεί να έχει τα πολιτικά σωστά έμφυλα και φυλετικά χαρακτηριστικά αλλά στο στήθος φέρει τη σφραγίδα της καπιταλιστικής Λερναίας Ύδρας.

Όμως, έξω από αυτές τις μυθοπλασίες, η πραγματικότητα μας αποδεικνύει ότι όλα είναι εμπόριο: το σύστημα παράγει την καταστροφή και σου πουλά τα εισιτήρια για να αποδράσεις από αυτήν… στο διάστημα. Και σίγουρα στα γραφεία των μεγάλων εταιρειών υπάρχουν εξαίσια σχέδια αποικισμού του διαστήματος… τα οποία περιλαμβάνουν, φυσικά, την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Δηλαδή το σύστημα μεταφέρεται ακέραιο σε άλλο πλανήτη. Το πακέτο «all included» απευθύνεται σε όσους εργάζονται, σε αυτούς που ζουν εις βάρος όσων εργάζονται και στη μεταξύ τους σχέση εκμετάλλευσης.

-*-

Αλλά κάποιες φορές δεν στρέφουν το βλέμμα τους μόνο στο διάστημα. Ο «πράσινος» καπιταλισμός αγωνίζεται για την εγκαθίδρυση «προστατευόμενων» περιοχών στον πλανήτη. Οικολογικές φούσκες όπου το κτήνος θα μπορεί να προστατευτεί, ενώ ο πλανήτης θα επούλωνε τις πληγές του (κάτι που θα χρειαζόταν μόλις μερικά εκατομμύρια χρόνια).

Όταν η μηχανή μιλά για «έναν νέο κόσμο» ή για «τον εξανθρωπισμό του πλανήτη», σκέφτεται μόνο εδάφη που πρέπει να κατακτηθούν, να ερημωθούν και να καταστραφούν ώστε μετά να τα αποικίσει εκ νέου και να τα ανοικοδομήσει ακολουθώντας την ίδια λογική που έχει φέρει ολόκληρο τον πλανήτη στο χείλος του γκρεμού, πάντα πρόθυμο να κάνει το βήμα προς τα μπροστά που η πρόοδος απαιτεί.

Μπορεί να σκέφτεστε ότι δεν είναι δυνατόν κάποιος να είναι τόσο ηλίθιος ώστε να καταστρέψει το ίδιο το σπίτι στο οποίο μένει. «Ο βάτραχος δεν πίνει όλο το νερό του βάλτου στον οποίο μένει», λένε ότι λέει μια παροιμία του αυτόχθονα λαού των Σιού. Όμως αν προσπαθήσετε να εφαρμόσετε μια λογική στη λειτουργία μιας μηχανής, δεν θα βγάλετε νόημα (εδώ που τα λέμε, ούτε η μηχανή θα βγάλει νόημα). Οι ηθικές κρίσεις δεν έχουν καμιά αξία. Η λογική του κτήνους είναι το κέρδος. Φυσικά μπορεί να αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν μια μηχανή παράλογη, ανήθικη και ηλίθια να ορίζει τη μοίρα ενός ολόκληρου πλανήτη. Αχ, (αναστεναγμός), αυτό βρίσκεται στη γενεαλογία της, στην ίδια την ουσία της ύπαρξής της.

Όμως αφήνοντας κατά μέρος την καταδικασμένη απόπειρα να ενσταλάξετε λογική στο παράλογο, θα φτάσετε στο συμπέρασμα ότι είναι απαραίτητο να καταστραφεί αυτό το τερατούργημα, το οποίο όχι δεν είναι διαβολικό. Δυστυχώς είναι ανθρώπινο.

Και φυσικά εσείς μπορεί να μελετήσετε, να διαβάσετε, να προβληματιστείτε, να αναλύσετε και να ανακαλύψετε ότι υπάρχουν σπουδαίες προτάσεις για να βγούμε από αυτή την κατάσταση. Από τις προτάσεις για ξυριστικά προϊόντα και μακιγιάζ, μέχρι τις προτάσεις περί μαθημάτων ηθικής και λογικής για το κτήνος, μέσω νέων ή παλιών συστημάτων.

Ναι, σας κατανοούμε, η ζωή είναι σκατά και πάντα είναι εφικτό να καταφύγει κανείς στον κυνισμό, που τόσο έχει υπερεκτιμηθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο μακαρίτης SupMarcos έλεγε: «το κακό δεν είναι ότι η ζωή είναι σκατά, αλλά ότι σε υποχρεώνουν να τα φας και περιμένουν να πεις κι ευχαριστώ».

Αλλά ας υποθέσουμε ότι όχι, ότι εσείς γνωρίζετε πως πράγματι η ζωή είναι χάλια, αλλά ότι η αντίδρασή σας δεν είναι να κλειστείτε στον εαυτό σας (ή στον «κόσμο» σας, αυτό εξαρτάται από τον αριθμό των «ακόλουθών» σας στα υπάρχοντα και μελλοντικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης). Κι ότι τότε αποφασίζετε να ασπαστείτε με πίστη, με ελπίδα και ευλάβεια, κάποια από τις επιλογές που σας προσφέρονται. Κι επιλέγετε την καλύτερη, τη μεγαλύτερη, την πιο επιτυχημένη, την πιο διάσημη, αυτή που προηγείται… ή την πιο κοντινή σε εσάς.

Μεγάλα προγράμματα παλιών και νέων πολιτικών συστημάτων. Αδύνατες καθυστερήσεις του ρολογιού της ιστορίας. Πατριωτικοί εθνικισμοί. Μέλλοντα κοινά υπό την προϋπόθεση ότι η τάδε πολιτική επιλογή θα πάρει την Εξουσία και θα την διατηρήσει μέχρι να λυθούν όλα. Τρέχει η βρύση σας; Ψηφίστε το τάδε. Έχει πολλή φασαρία στη γειτονιά σας; Ψηφίστε το δείνα. Ανέβηκε το κόστος της μετακίνησης, των τροφίμων, των φαρμάκων, της ενέργειας, των σχολείων, του ρουχισμού, της διασκέδασης, της κουλτούρας; Φοβάστε τη μετανάστευση; Σας κάνουν να νιώθετε άβολα οι άνθρωποι με σκούρο δέρμα, οι διαφορετικές θρησκείες, οι ακατανόητες γλώσσες, τα διαφορετικά ύψη και παρουσιαστικά; Ψηφίστε…

Υπάρχουν επίσης αυτοί που δεν διαφέρουν σε στόχους πάρα μόνο στις μεθόδους. Κι έπειτα επαναλαμβάνουν πάνω, αυτά που καυτηρίαζαν κάτω. Με αηδιαστικά ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα φέρνοντας ως επιχείρημα γεωπολιτικές στρατηγικές, υποστηρίζουν υποψηφίους σεσημασμένους στο έγκλημα και την ηλιθιότητα. Απαιτούν από τους λαούς να ανεχτούν την καταπίεση προς όφελος του «διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων και της ανόδου της αριστεράς στην περιοχή». Αλλά η Νικαράγουα δεν είναι το ζεύγος Ορτέγκα-Μουρίγιο και το κτήνος δεν θα αργήσει να το αντιληφθεί.

Σε όλες αυτές τις μεγάλες προσφορές λύσεων που είναι διαθέσιμες στο μοιραίο σούπερ μάρκετ του συστήματος, πολλές φορές δεν αναφέρεται ότι πρόκειται για τη βίαιη επιβολή μιας ηγεμονίας και για ένα διάταγμα καταδίωξης και θανάτωσης εναντίον όλων όσων δεν είναι ομοούσιοι με τον νικητή.

Οι κυβερνήσεις κυβερνούν για τους ακόλουθούς τους, ποτέ για τους υπόλοιπους. Τα αστέρια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης τρέφουν το κοινό τους ακόμα κι αν πρέπει να θυσιάσουν κάθε έννοια νοημοσύνης και ντροπής. Και η «πολιτική ορθότητα» σε αναγκάζει να συμπορευτείς με εχθρούς οι οποίοι αργά ή γρήγορα θα καταβροχθίσουν όποιον προτείνει την παραίτηση «ώστε να μην ωφεληθεί ο βασικός αντίπαλος».

-*-

Είναι ο ζαπατισμός μια σπουδαία απάντηση, ακόμα μία, στα προβλήματα του κόσμου;

Όχι. Ο ζαπατισμός είναι ένας σωρός ερωτήσεων. Και η πιο μικρή από αυτές μπορεί να είναι η πιο ανησυχητική: Κι εσύ τι ;

Απέναντι στην καπιταλιστική καταστροφή, ο ζαπατισμός προτείνει ένα παλιό-νέο ιδανικό κοινωνικό σύστημα, επαναλαμβάνοντας τις «καλές» πλέον επιβολές της ηγεμονίας και της ομογενοποίησης;

Όχι. Ο στοχασμός μας είναι μικρός όπως κι εμείς: οι προσπάθειες του καθενός, από τη δική του γεωγραφία, σύμφωνα με το δικό του ημερολόγιο και τρόπο, είναι αυτές που θα επιτρέψουν ίσως την εξαφάνιση του εγκληματία και, την ίδια στιγμή, την αναδημιουργία των πάντων. Κι όταν λέμε των πάντων, εννοούμε των πάντων.

Ο καθένας σύμφωνα με το δικό του ημερολόγιο, τη δική του γεωγραφία, τον δικό του τρόπο, πρέπει να φτιάξει τον δρόμο του. Και ακριβώς όπως κι εμείς, οι ζαπατιστικοί λαοί, θα σκοντάφτει και θα ξανασηκώνεται κι αυτό που θα δημιουργήσει θα έχει το όνομα που θα θέλει να του δώσει. Και θα είναι διαφορετικό και καλύτερο από αυτά που έχουμε βιώσει στο παρελθόν, κι αυτά που βιώνουμε σήμερα, μόνο εάν αναγνωρίζει το διαφορετικό και το σέβεται, εάν αρνείται να επιβάλει τον τρόπο σκέψης του στο διαφορετικό, κι εάν τέλος κατανοήσει ότι οι κόσμοι είναι πολλοί κι ότι ο πλούτος τους γεννιέται από και ακτινοβολεί στην διαφορετικότητά τους.

Είναι κάτι τέτοιο εφικτό; Δεν το γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε όμως ότι για να το εξακριβώσουμε πρέπει να αγωνιστούμε για τη Ζωή.

-*-

Τότε γιατί ξεκινάμε αυτό το Ταξίδι για τη Ζωή, αν δεν φιλοδοξούμε να υπαγορεύσουμε δρόμους, διαδρομές, προορισμούς; Γιατί, αν δεν ψάχνουμε ακόλουθους, ψήφους, likes; Γιατί, αν δεν πηγαίνουμε να κρίνουμε και να καταδικάσουμε ή να αθωώσουμε; Γιατί, αν δεν απαιτούμε το φανατισμό υπέρ ενός νέου-παλιού πιστεύω; Γιατί, αν δεν αποζητάμε να περάσουμε στην Ιστορία και να καταλάβουμε μια θέση στο μουχλιασμένο Πάνθεον του πολιτικού φάσματος;

Λοιπόν για να είμαστε ειλικρινείς, ως Ζαπατίστας που είμαστε: δεν πάμε μόνο για να θέσουμε αντιμέτωπες τις αναλύσεις και τα συμπεράσματά μας με το διαφορετικό που αγωνίζεται και σκέπτεται με κριτικό πνεύμα.

Πηγαίνουμε για να ευχαριστήσουμε το διαφορετικό για την ύπαρξή του. Για να ευχαριστήσουμε τα μαθήματα που μας έχει προσφέρει η αντίσταση και η εξέγερσή του. Για να παραδώσουμε το άνθος που είχαμε υποσχεθεί. Για να αγκαλιάσουμε το διαφορετικό και να του πούμε στο αφτί ότι δεν είναι μόνη, μόνοση, μόνος. Για να του ψιθυρίσουμε ότι αξίζουν τον κόπο η αντίσταση, ο αγώνας, ο πόνος για όσες κι όσους έχουν φύγει, η οργή για τον εγκληματία που μένει ατιμώρητος, το όνειρο για έναν κόσμο όχι τέλειο, αλλά καλύτερο: έναν κόσμο χωρίς φόβο.

Κι επίσης, πάνω από όλα, πάμε για να αναζητήσουμε συνεργούς… για τη ζωή.

SupGaleano.
Ιούνιος 2021, Πλανήτης Γη.

ΜΟΛΙΣ 500 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

13 Αυγούστου 2021.

Αδερφές, αδερφοί, αδερφοίες:

Σύντροφοι, συντρόφισσες, συντροφόισσες:

Με τη φωνή μας σάς μιλούν οι ζαπατιστικές κοινότητες.

Αρχικά θέλουμε να ευχαριστήσουμε.

Να σας ευχαριστήσουμε που μας καλέσατε.

Να σας ευχαριστήσουμε που μας δεχτήκατε.

Να σας ευχαριστήσουμε που μας φιλοξενήσατε.

Να σας ευχαριστήσουμε που μας δώσατε τροφή.

Να σας ευχαριστήσουμε που μας φροντίζετε.

Αλλά κυρίως να σας ευχαριστήσουμε που, παρά τις διαφορές και τις αντιπαλότητές σας, συμφωνήσατε για αυτό εδώ, αυτό που σήμερα κάνουμε. Ίσως σε σας φαντάζει λίγο, αλλά για εμάς, τους ζαπατιστικούς λαούς, είναι πολύ μεγάλο.

– * –

Είμαστε ζαπατίστας, απόγονοι των Μάγιας.

Είμαστε από μια γεωγραφία που ονομάζεται Μεξικό και διασχίσαμε τον ωκεανό για να σας πούμε αυτά τα λόγια, για να βρεθούμε μαζί σας, να σας ακούσουμε, να μάθουμε από εσάς.

Είμαστε από το Μεξικό και σε σας, μαζί σας, βρήκαμε αγάπη, φροντίδα, σεβασμό.

Το κράτος του Μεξικού και οι κυβερνήσεις του δεν μας αναγνωρίζουν ως πολίτες εκείνης της γεωγραφίας. Είμαστε παράξενοι, ξένοι, ανεπιθύμητοι, άκαιροι στην ίδια τη γη που καλλιεργούσαν οι πρόγονοί μας.

Για το κράτος του Μεξικού είμαστε «εκτός εποχής». Αυτό λέει το πιστοποιητικό γέννησης που, μετά από πολλά έξοδα και ταξίδια από τις κοινότητές μας στα γραφεία της κακής κυβέρνησης, καταφέραμε να αποκτήσουμε. Και το κάναμε για να μπορέσουμε να φτάσουμε ως εσάς.

Αλλά δε φτάσαμε ως εδώ για να παραπονεθούμε. Ούτε καν για να καταγγείλουμε την κακή κυβέρνηση που υπομένουμε.

Σας τα λέμε αυτά μόνο γιατί είναι αυτή η ίδια κακή κυβέρνηση που απαίτησε από το ισπανικό κράτος να ζητήσει συγνώμη για όσα συνέβησαν εδώ και 500 χρόνια.

Πρέπει να καταλάβετε ότι, πέρα από το ότι είναι ξεδιάντροπη, η κακή κυβέρνηση του Μεξικού αγνοεί και την ιστορία. Και τη διαστρέφει και την πλάθει όπως τη βολεύει.

Ας αφήσουμε λοιπόν καλύτερα στην άκρη τις κακές κυβερνήσεις που υπομένει ο καθένας και η καθεμιά μας στη γεωγραφία του.

Είναι απλώς επιστάτες, υπάκουοι υπάλληλοι ενός μεγαλύτερου εγκληματία.

– * –

Όσοι και όσες απαρτίζουμε τη ναυτική ζαπατιστική μοίρα και που μας γνωρίζετε ως Μοίρα 421, είμαστε σήμερα μπροστά σας, αλλά δεν είμαστε παρά το προανάκρουσμα μιας μεγαλύτερης αποστολής. Μιας ομάδας 501 αντιπροσώπων. Και είμαστε 501 απλώς για να δείξουμε στις κακές κυβερνήσεις ότι πάμε πιο μπροστά από αυτές. Ενώ αυτές προσομοιώνουν έναν ψεύτικο εορτασμό 500 ετών, εμείς βαδίζουμε ήδη σ' αυτό που ακολουθεί: τη ζωή.

Το έτος 501 θα διατρέξουμε τις γωνιές αυτής της ανυπότακτης γης.

Αλλά μην ανησυχείτε. Οι 501 απεσταλμένοι και απεσταλμένες μας δεν θα έρθουν με τη μία. Θα φτάνουν κατά κύματα.

Αυτή τη στιγμή, στα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού, προετοιμάζεται η αερομεταφερόμενη ζαπατιστική ομάδα, την οποία ονομάζουμε «Η Εκτός Εποχής» και αποτελείται από γυναίκες, άνδρες, αγόρια και κορίτσια ζαπατίστας.

Με αυτήν την αερομεταφερόμενη ομάδα θα ταξιδέψει επίσης μια αντιπροσωπεία από το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο – Ιθαγενικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης και από το Μέτωπο των Λαών για την Υπεράσπιση της Γης και του Νερού.

Όλοι, όλες, ολόες υπέφεραν για να αποκτήσουν τα απαραίτητα έγγραφα και τα εμβόλια. Αρρώστησαν και συνήλθαν. Πείνασαν και βρέθηκαν μακριά από τις οικογένειές τους, τις κοινότητές τους, τη γη τους, τη γλώσσα τους, τον πολιτισμό τους.

Αλλά όλες, ολόες, όλοι είναι εμψυχωμένοι και ενθουσιασμένοι που θα σας συναντήσουν. Όχι σε μεγάλες εκδηλώσεις, αλλά στους τόπους όπου αντιστέκεστε, εξεγείρεστε, αγωνίζεστε.

Ίσως κάποιος να νομίζει ότι μας ενδιαφέρουν οι μεγαλειώδεις εκδηλώσεις και ο αντίκτυπός τους στα μέσα ενημέρωσης, και να αποτιμά έτσι τις επιτυχίες και τις αποτυχίες.

Αλλά εμείς έχουμε μάθει ότι οι σπόροι ανταλλάσσονται, σπέρνονται και αναπτύσσονται στο καθημερινό, στο ίδιο το δικό μας χώμα, με τη γνώση του καθενός και της καθεμιάς.

Το αύριο δε γεννιέται στο φως. Καλλιεργείται, φροντίζεται και γεννιέται στις αδιόρατες σκιές του ξημερώματος, όταν η νύχτα μόλις αρχίζει να υποχωρεί.

Οι σεισμοί που συγκλονίζουν την ιστορία της ανθρωπότητας ξεκινούν με ένα απόμακρο, σχεδόν ανεπαίσθητο «φτάνει πια!». Μια νότα παράταιρη στη μέση του θορύβου. Μια ρωγμή στο τείχος.

– * –

Γι' αυτό δεν ερχόμαστε να φέρουμε συνταγές, να επιβάλλουμε οράματα και στρατηγικές, να υποσχεθούμε μέλλοντα λαμπρά και ακαριαία, γεμάτες πλατείες, άμεσες λύσεις. Ούτε ερχόμαστε να σας καλέσουμε σε μαγικές συγκεντρώσεις.

Ερχόμαστε να σας ακούσουμε.

Δεν θα είναι εύκολο, είναι αλήθεια.

Είμαστε τόσο διαφορετικοί, τόσο αλλιώτικοι, τόσο μακρινοί, τόσο άλλοι και, κυρίως, τόσο αντιφατικοί.

Μας χωρίζουν πολλά πράγματα.

Ίσως, μιλώντας, δεν αφηγούμαστε μόνο την ιστορία μας αλλά δηλώνουμε, ακούσια ή όχι, και την πεποίθηση ότι είναι το δικό μας αυτό που αξίζει, ότι είναι η αλήθεια.

Κάθε ματιά στο παρελθόν μάς χωρίζει. Και αυτή η διαφορά δεν είναι για το τίποτα. Σε κάθε ματιά υπάρχει οργή και πόνος που δικαιολογημένα καιροφυλακτούν.

Είναι αλήθεια ότι, κοιτάζοντας την ιστορία του παρελθόντος, οι άνθρωποι ψάχνουμε να βρούμε αυτό που επιθυμούμε. Είτε πρόκειται για οργή, είτε για μνησικακίες και καταδίκες είτε για αθωώσεις. Ακόμα κι αν υπάρχουν σοβαρές και σε βάθος μελέτες, οι άνθρωποι ψάχνουμε αυτό που μας βολεύει, αυτό που μας δίνει δίκιο. Αυτό που μας δικαιώνει. Και το ανάγουμε σε «αλήθεια».

Έτσι μπορούμε να δικάσουμε και να καταδικάσουμε. Αλλά η δικαιοσύνη απομένει ξεχασμένη.

Και έτσι μπορούμε να βρούμε πολλά πράγματα που μας χωρίζουν και μας φέρνουν αντιμέτωπους.

Τσακωνόμαστε στην οικογένειά μας, στην ομάδα μας, τη συλλογικότητα, την οργάνωση. Στη γειτονιά μας. Στην περιοχή μας. Στη γεωγραφία μας.

Καθένας έχει έναν πόνο που τον σημαδεύει. Μια οργή που τον κινεί.

Αυτοί οι πόνοι και αυτές οι οργές, που δεν είναι λίγες, υπάρχουν.

Όμως οι ζαπατιστικοί λαοί λέμε ότι μόνο μια πιο μεγάλη απειλή, ένας πιο τρομερός πόνος, μια μεγαλύτερη οργή, είναι εκείνη που μπορεί να μας κάνει να συμφωνήσουμε για να κατευθύνουμε αυτή την οργή και αυτόν τον πόνο πιο ψηλά, προς τα επάνω.

Δεν είναι ότι θα εξαφανιστούν οι διαφορές που έχουμε, όπως στις ψευδείς εκκλήσεις για "ενότητα" που συνηθίζουν να κάνουν οι αποπάνω όταν οι αποκάτω τους ζητούν λογαριασμό.

Όχι. Αυτό για το οποίο μιλάμε εμείς οι ζαπατιστικές κοινότητες είναι μία αιτία, ένα κίνητρο, ένας στόχος: η ζωή.

Δεν πρόκειται για εγκατάλειψη πεποιθήσεων και αγώνων. Αντίθετα. Πιστεύουμε ότι οι αγώνες των γυναικών, των άλλων, των εργαζομένων, των ιθαγενών, όχι μόνο δεν πρέπει να σταματήσουν, αλλά να γίνουν βαθύτεροι και πιο ριζοσπαστικοί. Ο καθένας τους αντιμετωπίζει ένα ή και περισσότερα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας.

Γιατί όλοι αυτοί οι αγώνες, οι δικοί σας και οι δικοί μας, των ζαπατιστικών λαών, είναι αγώνες για τη ζωή.

Όσο όμως δεν καταστρέφουμε το τέρας στην καρδιά του, θα συνεχίσουν να φυτρώνουν και να αλλάζουν μορφή τα κεφάλια του, με όλο και μεγαλύτερη σκληρότητα.

– * –

Τώρα, σε αυτούς τους καιρούς, παρακολουθούμε και υποφέρουμε μια γιγαντιαία καταστροφή: αυτήν της φύσης, συμπεριλαμβανόμενης της ανθρωπότητας

Γιατί κάτω από τα ερείπια, τη στάχτη, τη λάσπη, τα μολυσμένα νερά, τις πανδημίες, την εκμετάλλευση, την περιφρόνηση, την λεηλασία, το έγκλημα, τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία, υπάρχουν ανθρώπινες υπάρξεις χωρίς ζωή. Και κάθε ζωή είναι μια ιστορία που γίνεται αριθμός, στατιστική, λήθη.

Το μέλλον, η ιστορία που έρχεται, είναι -όπως και το παρόν- ένας πραγματικός εφιάλτης. Και, όταν σκεφτόμαστε ότι δεν μπορεί να είναι χειρότερο, έρχεται η πραγματικότητα να μας το χτυπήσει κατάμουτρα.

Και τότε ο καθένας φροντίζει μόνο για τον εαυτό του και, στις καλύτερες περιπτώσεις, για τους οικείους του: την οικογένειά του, τους φίλους του, τους γνωστούς του.

Αλλά, όπως σε κάθε γωνιά του πλανήτη, σε κάθε καρδιά που χτυπά, υπάρχει μια τωρινή και μια μελλοντική δυστυχία, υπάρχει επίσης και αντίσταση, εξέγερση, αγώνας για τη ζωή.

Επειδή το να ζεις δεν είναι απλά το να μην πεθαίνεις, ούτε το να επιβιώνεις. Να ζεις σαν άνθρωπος σημαίνει να ζεις με ελευθερία. Το να ζεις είναι τέχνη, είναι επιστήμη, είναι χαρά, είναι χορός, είναι αγώνας.

Και φυσικά, το να ζεις σημαίνει επίσης να διαφωνείς με το ένα ή το άλλο, να μαλώνεις, να συζητάς, να αντιπαρατίθεσαι.

Υπάρχει λοιπόν κάποιος ή κάτι που μας εμποδίζει να ζήσουμε, που μας αφαιρεί την ελευθερία, που μας εξαπατά, μας κοροϊδεύει, μας ακινητοποιεί, μας στερεί τον κόσμο με δαγκώματα, κοψίματα, πληγές.

Θα μπορούσαμε να επιλέξουμε τον υπεύθυνο. Να βρούμε έναν ένοχο. Να τον αντιμετωπίσουμε και να αποδώσουμε δικαιοσύνη. Κάποιος ή κάτι να πληρώσει, να απαντήσει για τον αυτόν πόνο που μας αφήνει μόνους, μόνοι, μόνοες. Που μας στριμώχνει σε ένα νησί όλο και πιο μικρό, τόσο μικροσκοπικό που μόνο το «εγώ» του καθενός χωράει.

Αλλά ακόμα και εκεί, στο μικρό νησί, μακριά από όλα και όλους, μας αναγκάζουν να είμαστε κάτι άλλο, να μην είμαστε αυτό που είμαστε. Η ατομική μας ιστορία, που αποτελεί μέρος της συλλογικής ιστορίας, ένα δωμάτιο, ένα σπίτι, μια γειτονιά, μια κοινότητα, μια γεωγραφία, μια αιτία, πρέπει να αλλάξει και να προδοθεί για να γίνει μέρος ενός άλλου πράγματος: Μια γυναίκα της αρεσκείας του άνδρα. Μια αλλόη αποδεκτή από την ετεροκανονικότητα. Μια νεολαία προς ικανοποίηση των ενηλίκων. Ένα γήρας ανεκτό από τη νεότητα. Μια παιδική ηλικία αμφισβητούμενη από νέους, ενήλικες, ηλικιωμένους. Ένα εργατικό δυναμικό, αποτελεσματικό και υπάκουο στον επιστάτη. Ένας επιστάτης στα γούστα του Αφεντικού.

Και όλη αυτή η πίεση για να μετατραπούμε σε αυτό που δεν είμαστε, έχει τη μορφή της βίας.

Και είναι δομική αυτή η βία. Όλο το σύστημα είναι φτιαγμένο για να επιβάλλει το καλούπι της κανονικότητας.

Αν είμαστε γυναίκες, οφείλουμε να συμμορφωθούμε με το καλούπι των ανδρών.

Αν είμαστε αλλόες, οφείλουμε να μπούμε στο καλούπι του ετεροσεξουαλικού.

Για παράδειγμα, βλέπετε ότι υπάρχουν ακόμη και κλινικές για να "διορθώνεται" η σεξουαλική διαφορά.

Λοιπόν, το σύστημα είναι μια γιγαντιαία και βάναυση κλινική που «θεραπεύει» την «ανωμαλία». Μια μηχανή που επιτίθεται, απομονώνει και εξαφανίζει το άλλο, το διαφορετικό.

Έτσι μας αντιμετωπίζουν, μέρα και νύχτα, θέλοντας να μας δαμάσουν, επιζητώντας να μας εξημερώσουν.

Και εμείς, λοιπόν, αντιστεκόμαστε. Όλη η ζωή, γενιές ολόκληρες αντιστεκόμαστε, εξεγειρόμαστε. Λέγοντας «όχι» στην επιβολή. Κραυγάζοντας «ναι» στη ζωή.

Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο, είναι αλήθεια. Θα μπορούσαμε να πάμε 5 αιώνες πίσω και να δούμε την ίδια ιστορία.

Και το γελοίο με όλα αυτά είναι ότι αυτοί που μας καταπιέζουν τώρα, παριστάνουν τους «απελευθερωτές» μας.

– * –

Ωστόσο, υπάρχει κάτι διαφορετικό. Και αυτό το διαφορετικό είναι ότι με τον πόνο μας ενώθηκε κι ο πόνος της γης, της φύσης.

Και εδώ μπορεί να συμφωνήσουμε ή όχι. Μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι αλήθεια, ότι οι πανδημίες θα τελειώσουν, ότι οι καταστροφές θα σταματήσουν, ότι ο κόσμος, η ζωή μας στον κόσμο, θα ξαναγίνει όπως ήταν πριν. Ακόμα κι αν αυτό το «πριν» ήταν και είναι πόνος, καταστροφή και αδικία.

Εμείς, οι ζαπατιστικοί λαοί, σκεφτόμαστε πως όχι. Όχι μόνο δε θα ξαναγίνει όπως πριν, αλλά θα χειροτερέψει.

Εμείς οι ζαπατιστικές κοινότητες κατονομάζουμε τον υπεύθυνο για αυτά τα δεινά και τον αποκαλούμε "καπιταλισμό".

Και επίσης λέμε ότι μόνο με την ολοκληρωτική καταστροφή αυτού του συστήματος θα γίνει δυνατό ο καθένας μας, σύμφωνα με τον τρόπο του, το ημερολόγιό του και τη γεωγραφία του, να χτίσει κάτι άλλο.

Όχι τέλειο, αλλά σίγουρα καλύτερο.

Και αυτό που θα χτιστεί, αυτές οι νέες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ της ανθρωπότητας και της φύσης, θα έχουν το όνομα που κάνει κέφι στον καθέναν.

Και ξέρουμε ότι δεν θα είναι εύκολο. Ότι ήδη δεν είναι.

Και ξέρουμε καλά ότι δεν θα μπορέσουμε μόνοι, πολεμώντας ο καθένας και η καθεμιά στο χωραφάκι του ενάντια στο κεφάλι της Λερναίας Ύδρας που του έτυχε να υποστεί, την ώρα που η καρδιά του τέρατος ξαναγεννιέται και μεγαλώνει ακόμη περισσότερο.

Και πάνω απ' όλα ξέρουμε ότι δεν θα μπορέσουμε να αντικρίσουμε εκείνο το αύριο που επιτέλους το τέρας θα καεί και θα καταστραφεί μέχρι να μείνει μόνο μια κακή ανάμνηση από αυτό.

Αλλά ξέρουμε επίσης ότι θα κάνουμε εκείνο που μας αναλογεί, έστω και αν είναι μικρό, έστω κι αν ξεχαστεί από τις επόμενες γενιές.

– * –

Οι ζαπατιστικές κοινότητες, βλέπουμε σημάδια.

Ίσως όμως και να κάνουμε λάθος σαν λαοί.

Βλέπετε, είμαστε -λένε- αδαείς, οπισθοδρομικοί, συντηρητικοί, αντίπαλοι της προόδου, προνεωτερικοί, βάρβαροι, απολίτιστοι, ακατάλληλοι και άβολοι.

Ίσως και να 'ναι έτσι.

Ίσως είμαστε καθυστερημένοι γιατί ως γυναίκες που είμαστε ή ως αλλόες, μπορούμε να βγούμε να περπατήσουμε χωρίς φόβο ότι θα μας επιτεθούν, θα μας βιάσουν, θα μας διαμελίσουν, θα μας εξαφανίσουν.

Ίσως είμαστε ενάντια στην πρόοδο επειδή εναντιωνόμαστε στα μεγάλα έργα που καταστρέφουν τη φύση και μας καταστρέφουν ως λαούς, και που κληρονομούν τον θάνατο για τις γενιές που ακολουθούν.

Ίσως είμαστε ενάντια στη νεωτερικότητα επειδή είμαστε αντίθετοι με ένα τρένο, έναν αυτοκινητόδρομο, ένα φράγμα, ένα θερμοηλεκτρικό εργοστάσιο, ένα εμπορικό κέντρο, ένα αεροδρόμιο, ένα ορυχείο, μια εναπόθεση τοξικών ουσιών, την καταστροφή ενός δάσους, τη ρύπανση των ποταμών και των λιμνοθαλασσών, τη λατρεία των ορυκτών καυσίμων.

Ίσως είμαστε καθυστερημένοι γιατί τιμούμε τη γη αντί για τα χρήματα.

Ίσως είμαστε βάρβαροι επειδή καλλιεργούμε το φαγητό μας. Γιατί εργαζόμαστε για να ζούμε και όχι για να κερδίζουμε αμοιβές.

Ίσως είμαστε ακατάλληλοι και άβολοι επειδή κυβερνούμε τον εαυτό μας ως οι λαοί που είμαστε. Επειδή θεωρούμε το έργο της διακυβέρνησης ως μια ακόμη κοινοτική δουλειά που πρέπει να εκπληρώσουμε.

Ίσως είμαστε εξεγερμένοι επειδή δεν ξεπουλιόμαστε, δεν παραδινόμαστε, δεν παραιτούμαστε.

Ίσως είμαστε όλοι αυτά που λένε για εμάς.

– * –

Αλλά κάτι βλέπουμε, κάτι ακούμε, κάτι ξέρουμε ότι συμβαίνει και ότι πρόκειται να συμβεί.

Και γι' αυτό είμαστε σε αυτό το ταξίδι. Γιατί σκεφτόμαστε και ξέρουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι που αγωνιζόμαστε, ότι δεν είμαστε οι μόνοι που βλέπουμε τι συμβαίνει και τι πρόκειται να συμβεί.

Η δική μας γωνιά του κόσμου είναι μια μικρή γεωγραφία του αγώνα για τη ζωή.

Αναζητούμε και άλλες γωνιές και θέλουμε να μάθουμε από αυτές.

Γι' αυτό φτάσαμε ως εδώ, κι όχι για να σας φέρουμε κατηγορίες, προσβολές, απαιτήσεις για ανεξόφλητα χρέη.

Παρόλο που είναι της μόδας και παρότι κάποιος θα έλεγε ότι ναι, ότι έχουμε δίκιο σε αυτές τις απαιτήσεις αλλά μιας και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε αυτό το δίκιο μας, αυτοί, οι κακές κυβερνήσεις, θα αναλάβουν να το κάνουν για εμάς.

Και παρόλο που είναι της μόδας οι κακές κυβερνήσεις να κρύβονται πίσω από ψευτοεθνικισμούς. Και παρόλο που πίσω από τη σημαία του εθνικισμού, μπορούμε να κρυφτούμε τόσο εμείς όσο και αυτός που μας καταπιέζει, αυτός που μας καταδιώκει, μας δολοφονεί, μας διαχωρίζει και μας πολεμά. Παρόλο που… παρόλα αυτά, ΟΧΙ. Δεν ήρθαμε για αυτό.

Πίσω από τους εθνικισμούς δεν κρύβονται μόνο οι διαφορές, κρύβονται επίσης -και πάνω απ' όλα- τα εγκλήματα. Κάτω από τον ίδιο εθνικισμό, κρύβονται ο βίαιος άντρας και η βιασμένη γυναίκα, η ετεροφυλοφιλική μισαλλοδοξία και η διωκόμενη ετερότητα, ο πολιτισμός της λεηλασίας και οι εκμηδενισμένοι αυτόχθονες λαοί, το εκμεταλλευτικό κεφάλαιο και οι υποτελείς εργάτες, οι πλούσιοι και οι φτωχοί.

Οι εθνικές σημαίες κρύβουν περισσότερα από όσα δείχνουν, πολύ περισσότερα.

Επειδή εμείς έτσι τα σκεφτόμαστε όλα αυτά, η δέσμευσή μας στον αγώνα για ζωή είναι παγκόσμια. Δεν αναγνωρίζει σύνορα, γλώσσες, χρώματα, φυλές, ιδεολογίες, θρησκείες, φύλα, ηλικίες, μεγέθη, σημαίες.

Αυτός είναι ο λόγος που το δικό μας είναι ένα Ταξίδι για τη Ζωή.

– * –

Αυτή είναι μια από τις λίγες φορές που θα μιλήσουμε σε μια εκδήλωση όπου λίγοι μιλάνε και πολλοί ακούνε.

Και επωφελούμαστε για να εκφράσουμε, με σεβασμό, ένα αίτημα:

Διηγηθείτε μας την ιστορία σας. Δεν έχει σημασία αν είναι μεγάλη ή μικρή.

Διηγηθείτε μας την ιστορία σας της αντίστασης, της εξέγερσης. Τους πόνους σας, τις οργές σας, τα «όχι» και τα «ναι» σας.

Γιατί εμείς, οι ζαπατιστικές κοινότητες, ήρθαμε να ακούσουμε και να μάθουμε την ιστορία που υπάρχει σε κάθε δωμάτιο, σε κάθε σπίτι, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε κοινότητα, σε κάθε γλώσσα, σε κάθε τρόπο ή και δίχως τρόπο.

Γιατί, μετά από τόσα χρόνια, έχουμε μάθει ότι σε κάθε ανυπακοή, σε κάθε εξέγερση, σε κάθε αντίσταση, υπάρχει μια κραυγή για τη ζωή.

Και, σύμφωνα με εμάς, τους ζαπατιστικούς λαούς, για αυτό πρόκειται: για τη ζωή.

Και όταν μια μέρα κάποιος σας ρωτήσει «γιατί ήρθαν οι ζαπατίστας;» μαζί μπορούμε να απαντήσουμε, χωρίς να λυπάστε και χωρίς να ντρεπόμαστε: «ήρθαν για να μάθουν».

500 χρόνια αργότερα, οι κοινότητες των ζαπατίστας ήρθαν να μας ακούσουν.

Από τη Μαδρίτη, στη γεωγραφία που ονομάζουν Ισπανία,
και σε αυτά τα εδάφη και κάτω από αυτούς τους ουρανούς που μετονομάστηκαν σε
SLUMIL K´AJXEMK´OP, που πάει να πει «ανυπότακτη γη».

Εκ μέρους των ζαπατιστικών κοινοτήτων

Η Ναυτική Ζαπατιστική Μοίρα, που ονομάζεται «Μοίρα 421».
Πλανήτης Γη. 13 Αυγούστου, μόλις 500 χρόνια μετά.

ΜΙΑ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ

1η Ιανουαρίου του έτους 2021.

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ:

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ 5 ΗΠΕΙΡΟΥΣ:

ΑΔΕΛΦ@Σ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦ@Σ:

Όλους αυτούς τους μήνες έχουμε χτίσει ανάμεσά μας μια επικοινωνία με ποικίλους τρόπους. Είμαστε γυναίκες, λεσβίες, gays, αμφισεξουαλικ@, διεμφυλικ@, τραβεστί, τρανσέξουαλ, ίντερσεξ, queer και άλλ@, άντρες, ομάδες, συλλογικότητες, σωματεία, οργανώσεις, κοινωνικά κινήματα, αυτόχθονες λαοί, οργανώσεις γειτονιών, κοινότητες και ένα εκτενές και λοιπά που μας δίνει ταυτότητα.

Μας διαφοροποιούν και μας χωρίζουν γη, ουρανοί, βουνά, κοιλάδες, στέπες, ζούγκλες, έρημοι, ωκεανοί, λίμνες, ποτάμια, ρυάκια, λιμνοθάλασσες, φυλές, κουλτούρες, γλώσσες, ιστορίες, ηλικίες, γεωγραφίες, σεξουαλικές και μη ταυτότητες, ρίζες, σύνορα, τρόποι οργάνωσης, κοινωνικές τάξεις, αγοραστική δύναμη, κοινωνική θέση, φήμη, δημοτικότητα, ακόλουθοι, likes, νομίσματα, μορφωτικά επίπεδα, τρόποι ζωής, εργασίες, αρετές, ελαττώματα, υπέρ, κατά, αλλά, ωστόσο, αντιπαλότητες, εχθρότητες, αντιλήψεις, επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα, αντιπαραθέσεις, διαφωνίες, καταγγελίες, κατηγορίες, προσβολές, φοβίες, συμπάθειες, εγκώμια, απορρίψεις, γιουχαΐσματα, χειροκροτήματα, θεότητες, δαιμόνια, δόγματα, αιρέσεις, χαρές, στενοχώριες, τρόποι, και ένα εκτενές και λοιπά που μας κάνει διαφορετικούς και ουκ ολίγες φορές, αντίπαλους.

Μας ενώνουν μόνο πολύ λίγα πράγματα:

Μας ενώνει το ότι νιώθουμε δικούς μας τους πόνους της γης: τη βία κατά των γυναικών˙ το διωγμό και την περιφρόνηση εκείνων που έχουν διαφορετική συναισθηματική, ψυχολογική και σεξουαλική ταυτότητα˙ τον αφανισμό της παιδικής ηλικίας˙ τη γενοκτονία των αυτόχθονων˙ το ρατσισμό˙ το μιλιταρισμό˙ την εκμετάλλευση˙ τη λεηλασία˙ την καταστροφή της φύσης.

Μας ενώνει η αντίληψη ότι για τους πόνους αυτούς ευθύνεται ένα σύστημα. Ο δήμιος είναι ένα σύστημα εκμετάλλευσης, πατριαρχικό, πυραμιδοειδές, ρατσιστικό, ληστρικό και εγκληματικό: ο καπιταλισμός.

Μας ενώνει η γνώση ότι είναι αδύνατο να μεταρρυθμίσουμε αυτό το σύστημα, αδύνατο να το εκπολιτίσουμε, να το αμβλύνουμε, να το λειάνουμε, να το εξημερώσουμε, αδύνατο να το εξανθρωπίσουμε.

Μας ενώνει η δέσμευσή μας να αγωνιστούμε, παντού και κάθε ώρα και στιγμή – ο καθένας και η καθεμιά στο χώρο της – ενάντια σε αυτό το σύστημα μέχρι να το καταστρέψουμε ολοκληρωτικά. Η επιβίωση της ανθρωπότητας εξαρτάται από την καταστροφή του καπιταλισμού. Δεν παραδινόμαστε, δεν ξεπουλιόμαστε, δεν υποτασσόμαστε.

Μας ενώνει η βεβαιότητα ότι ο αγώνας για την ανθρωπότητα είναι παγκόσμιος. Όπως η εν εξελίξει καταστροφή δεν γνωρίζει σύνορα, εθνικότητες, σημαίες, γλώσσες, κουλτούρες, φυλές, έτσι και ο αγώνας για την ανθρωπότητα είναι σε όλους τους τόπους κάθε στιγμή.

Μας ενώνει η πεποίθηση ότι είναι πολλοί οι κόσμοι που ζουν και αγωνίζονται στον κόσμο. Και ότι κάθε αξίωση για ομογενοποίηση και ηγεμονία είναι επίθεση ενάντια στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης: την ελευθερία. Η ισότητα της ανθρωπότητας βρίσκεται στο σεβασμό της διαφορετικότητας. Η ομοιότητά της βρίσκεται στην ποικιλομορφία της.

Μας ενώνει η συνειδητοποίηση ότι αυτό που θα μας επιτρέψει να προχωρήσουμε δεν είναι το να επιβάλλουμε το βλέμμα μας, τα βήματά μας, τις συντροφιές, τους δρόμους και τους προορισμούς μας, αλλά το να ακούσουμε και να κοιτάξουμε τον άλλον που, αν και διαφορετικός, έχει την ίδια λαχτάρα για ελευθερία και δικαιοσύνη.

Για όλους αυτούς του κοινούς λόγους, και χωρίς να εγκαταλείπουμε τις πεποιθήσεις μας ούτε να πάψουμε να είμαστε αυτό που είμαστε, συμφωνήσαμε τα εξής:

Πρώτο – Να πραγματοποιηθούν συναντήσεις, συζητήσεις, ανταλλαγή ιδεών, εμπειριών, αναλύσεων και εκτιμήσεων μεταξύ όσων, με τις διαφορετικές μας αντιλήψεις και στους διαφορετικούς μας χώρους, δεσμευόμαστε στον αγώνα για τη ζωή. Μετά ο καθένας και η καθεμία μπορεί να ακολουθήσει το δικό της δρόμο, μπορεί και όχι. Το να ακούσουμε και να δούμε το άλλο ίσως και να μας βοηθήσει –ίσως και όχι- στα βήματά μας. Αλλά το να γνωρίσουμε το διαφορετικό, είναι επίσης κομμάτι του αγώνα μας και της δέσμευσής μας, είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μας.

Δεύτερο – Να πραγματοποιηθούν αυτές οι συναντήσεις και δράσεις στις 5 ηπείρους. Όσον αφορά την ευρωπαϊκή ήπειρο να λάβουν χώρα τους μήνες Ιούλιο, Αύγουστο, Σεπτέμβρη και Οκτώβρη του έτους 2021, με την άμεση συμμετοχή μιας μεξικανικής αντιπροσωπείας που θα αποτελείται από το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο-Ιθαγενικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης, το Μέτωπο των Λαών για την Υπεράσπιση του Νερού και της Γης των πολιτειών Morelos, Puebla και Tlaxcala και τον EZLN. Και σε μεταγενέστερες ημερομηνίες που μένει να οριστούν, να στηρίξουμε, ανάλογα με τις δυνατότητές μας, την πραγματοποίηση αυτών των συναντήσεων στην Ασία, την Αφρική, την Ωκεανία και την Αμερική.

Τρίτο – Να καλέσουμε όσες και όσους μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες και παρόμοιους αγώνες, όλους τους έντιμους ανθρώπους και όλ@ς τ@ς από κάτω που εξεγείρονται και αντιστέκονται στις πολλές γωνιές του κόσμου, να συμπορευτούν μαζί μας, να συνεισφέρουν, να στηρίξουν και να συμμετέχουν σε αυτές τις συναντήσεις και τις δράσεις. Και να συνυπογράψουν και να κάνουν δική τους αυτή τη διακήρυξη ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ.

Από μια από τις γέφυρες της αξιοπρέπειας που ενώνουν τις πέντε ηπείρους.

Εμείς.
Πλανήτης Γη
1η Ιανουαρίου 2021.

Η ματια και η αποσταση ως την πορτα

Οκτώβριος 2020

Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι μπορούμε να επιλέξουμε ματιά. Ας υποθέσουμε ότι, έστω για μια στιγμή, μπορείτε να απελευθερωθείτε από την τυραννία των κοινωνικών δικτύων που επιβάλλουν, όχι μόνο αυτό που βλέπουμε και που λέμε, αλλά και πώς το βλέπουμε και πώς το λέμε. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι σηκώνετε το βλέμμα. Πιο ψηλά: από το άμεσο στο τοπικό, μετά στο περιφερειακό, στο εθνικό, στο παγκόσμιο. Το βλέπετε; Πράγματι, ένα χάος, μια σύγχυση, μια αταξία. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι είστε άνθρωπος. Ότι δεν είστε μια ψηφιακή εφαρμογή που βλέπει γρήγορα, ταξινομεί, ιεραρχεί, κρίνει και τιμωρεί. Ότι εσείς, λοιπόν, επιλέγετε τι να κοιτάξετε και πώς. Είναι πιθανό (είναι απλά μια υπόθεση) ότι το να βλέπεις και το να κρίνεις δεν είναι το ίδιο. Έτσι, λοιπόν, είναι πιθανό εσείς να μην επιλέγετε μόνο, αλλά να αποφασίζετε κιόλας. Να αλλάζετε, για παράδειγμα την ερώτηση, και, από το «αυτό είναι καλό ή κακό;», να πηγαίνετε στο «τι είναι αυτό;». Η πρώτη ερώτηση οδηγεί βέβαια σε μια προκλητική συζήτηση (άραγε υπάρχουν ακόμα προκλητικές συζητήσεις;). Κι από εδώ, οδηγείται κανείς στο «αυτό είναι κακό –ή καλό– επειδή το λέω εγώ». Ή ίσως να υπάρχει μια συζήτηση για το τι είναι καλό και τι είναι κακό, και από εδώ να οδηγείται κανείς στα επιχειρήματα και τις υποσημειώσεις. Αυτό είναι καλύτερο, βέβαια, από το να κάνει κανείς «λάικ» ή να πατάει το χεράκι τού «μπράβο»· αυτό που σας πρότεινα, όμως, είναι να αλλάξετε το σημείο της εκκίνησης: να διαλέξετε την κατεύθυνση της ματιάς σας.

Για παράδειγμα, αποφασίζετε να κοιτάξετε τους μουσουλμάνους: μπορείτε να διαλέξετε, ας πούμε, ανάμεσα σε αυτούς που έκαναν τη δολοφονική επίθεση κατά του Charlie Hebdo ή αυτούς που διαδηλώνουν στους δρόμους της Γαλλίας για να διεκδικήσουν, για να απαιτήσουν, για να επιβάλουν τα δικαιώματά τους. Αφού φτάσατε να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, είναι πολύ πιθανό να υποστηρίζετε τους «χωρίς χαρτιά». Προφανώς, αισθάνεστε έως και υποχρεωμένοι να διακηρύξετε ότι ο Μακρόν είναι ένας ηλίθιος. Όμως, ρίχνοντας αυτή τη βιαστική ματιά προς τα πάνω, επιστρέφετε και ξανακοιτάτε τις διαμαρτυρίες, τα στρατόπεδα και τις διαδηλώσεις των μεταναστών. Αναρωτιέστε πόσοι είναι: σας φαίνονται πολλοί, ή λίγοι, ή υπερβολικά πολλοί, ή αρκετοί. Η σκέψη σας έχει περάσει από τη θρησκευτική τους ταυτότητα στο πλήθος τους. Αναρωτιέστε λοιπόν τι να θέλουν, για τι να αγωνίζονται. Κι εδώ αποφασίζετε αν θα ψάξετε στα μέσα και στα κοινωνικά δίκτυα για να το μάθετε …ή αν θα ακούσετε απευθείας τους ίδιους. Ας υποθέσουμε ότι μπορείτε να τους ρωτήσετε. Τους ρωτάτε ποια είναι η θρησκευτική τους πίστη; Τους ρωτάτε πόσοι είναι; Ή τους ρωτάτε γιατί εγκατέλειψαν τη γη τους και γιατί αποφάσισαν να φτάσουν σε εδάφη και ουρανούς με άλλη γλώσσα, άλλη κουλτούρα, άλλους νόμους και άλλους τρόπους; Ίσως σας απαντήσουν με μία μόνο λέξη: πόλεμος. Ή ίσως σας πουν με λεπτομέρειες αυτό που σημαίνει η λέξη αυτή στη δική τους πραγματικότητα. Πόλεμος. Αποφασίζετε να ψάξετε. Πόλεμος πού; Ή, ακόμα καλύτερα, γιατί αυτός ο πόλεμος; Σας βομβαρδίζουν με εξηγήσεις. Θρησκευτικές πεποιθήσεις, εδαφικές διεκδικήσεις, λεηλασία των φυσικών πόρων ή απλά ωμή βλακεία. Αλλά δεν είστε ικανοποιημένοι με τις απαντήσεις, και αναρωτιέστε ποιος κερδίζει από αυτή την καταστροφή, τον ξεριζωμό, την ανοικοδόμηση, τη μετακίνηση των πληθυσμών. Βρίσκετε τότε τα στοιχεία διαφόρων εταιρειών. Ψάχνετε τις εταιρείες αυτές και ανακαλύπτετε ότι βρίσκονται σε διάφορες χώρες και ότι κατασκευάζουν όχι μόνο όπλα, αλλά και αυτοκίνητα, πυραύλους, φούρνους μικροκυμάτων, υπηρεσίες συσκευασίας, τράπεζες, κοινωνικά δίκτυα, «μιντιακό περιεχόμενο», ρούχα, κινητά και υπολογιστές, παπούτσια, βιολογικά τρόφιμα, ναυτιλιακές εταιρείες, διαδικτυακές πωλήσεις, πρωθυπουργούς και υπουργούς, κέντρα επιστημονικής έρευνας, αλυσίδες ξενοδοχείων και εστιατορίων, fast-food, αερογραμμές, θερμοηλεκτρικές μονάδες και, βέβαια, ιδρύματα «ανθρωπιστικής» βοήθειας.

Θα μπορούσατε να πείτε, τότε, ότι η ευθύνη ανήκει στην ανθρωπότητα και σε ολόκληρο τον κόσμο. Αναρωτιέστε, όμως, μήπως δεν είναι ο κόσμος ή η ανθρωπότητα υπεύθυνοι γι' αυτή την πορεία, γι' αυτή τη διαμαρτυρία, γι' αυτά τα στρατόπεδα μεταναστών, γι' αυτή την αντίσταση. Και έτσι φτάνετε στο συμπέρασμα ότι ίσως, μάλλον, μπορεί, υπεύθυνο να είναι ένα ολόκληρο σύστημα. Ένα σύστημα που παράγει και αναπαράγει τον πόνο, γι' αυτούς που το δημιουργούν και γι' αυτούς που το υποφέρουν.

Τώρα στρέψτε τη ματιά σας στη διαδήλωση που περνά από τους δρόμους της Γαλλίας. Υποθέστε ότι είναι λίγοι, πολύ λίγοι. Ότι είναι μόνο μια μητέρα που κουβαλάει το μωρό της. Σας ενδιαφέρουν τώρα οι θρησκευτικές της πεποιθήσεις, η γλώσσα, τα ρούχα, η κουλτούρα, οι τρόποι της; Σας ενδιαφέρει ότι είναι μια γυναίκα μόνη, που κουβαλάει το μωρό της στα χέρια; Τώρα για ένα λεπτό ξεχάστε τη γυναίκα, και εστιάστε το βλέμμα στο μωρό. Έχει σημασία αν είναι αγόρι, κορίτσι ή κάτι άλλο; Έχει σημασία το χρώμα; Ίσως τώρα ανακαλύπτετε ότι το σημαντικό είναι η ζωή της.

Τώρα προχωρήστε. Αφού έχετε φτάσει ως εδώ, λίγες ακόμα γραμμές δεν θα σας κάνουν κακό. Εντάξει, όχι μεγάλο κακό.

Υποθέστε ότι αυτή η γυναίκα σας μιλά κι ότι εσείς έχετε το προνόμιο να καταλαβαίνετε αυτό που σας λέει. Πιστεύετε ότι θα απαιτούσε να της ζητήσετε συγγνώμη για το χρώμα του δέρματός σας, τη θρησκευτική σας πίστη, την εθνικότητά σας, τους προγόνους, τη γλώσσα, το φύλο, τους τρόπους σας; Θα νιώθατε υποχρεωμένοι να ζητήσετε συγγνώμη γι' αυτό που είστε; Ελπίζετε ότι θα σας συγχωρέσει κι ότι θα γυρίσετε στη ζωή σας έχοντας ξεχρεώσει; Ή ότι δεν θα σας συγχωρέσει, κι ότι θα της πείτε «καλά, τουλάχιστον το προσπάθησα, και μετανιώνω ειλικρινά γι' αυτό που είμαι»;

Ή φοβάστε ότι εκείνη δεν θα σας μιλήσει, παρά θα σας κοιτάξει σιωπηρά, κι εσείς θα νιώσετε αυτό το βλέμμα να σας ρωτά «Κι εσύ, τι;».

Αν φτάσετε σε αυτό το συλλογισμό, σε αυτό το συναίσθημα, σε αυτή την αγωνία, σε αυτή την απελπισία, τότε λυπάμαι, δεν έχετε γιατρειά: είστε άνθρωπος.

_*_

Έχοντας πλέον καταστήσει σαφές πως δεν είστε ρομπότ, μπορείτε να επαναλάβετε την άσκηση στη νήσο Λέσβο, στο Γιβραλτάρ, στα Στενά της Μάγχης, στον ποταμό Σουτσιάτε, στον ποταμό Μπράβο.

Μετακινήστε τώρα τη ματιά σας και ψάξτε να βρείτε την Παλαιστίνη, το Κουρδιστάν, τη Χώρα των Βάσκων και τη Γη των Μαπούτσε. Ναι το ξέρω, ζαλίζεστε λίγο… και δεν είναι κι όλα τα μέρη. Στα μέρη όμως αυτά, υπάρχουν εκείνοι (πολλοί ή λίγοι ή παρά πολλοί ή αρκετοί) που επίσης αγωνίζονται για να ζήσουν. Φαίνεται όμως πως θεωρούν τη ζωή αναπόσπαστα συνδεδεμένη με τη γη τους, τη γλώσσα τους, τον πολιτισμό τους, τους τρόπους τους. Αυτό που το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο μάς έμαθε να αποκαλούμε «territorio – έδαφος», και που δεν είναι απλά και μόνο ένα κομμάτι γης. Δεν μπαίνετε στον πειρασμό να θέλετε να ακούσετε τα άτομα αυτά να σας αφηγούνται την ιστορία τους, τους αγώνες τους, τα όνειρά τους; Ναι, το ξέρω, ίσως θα σας βόλευε καλύτερα να ανατρέξετε στη Wikipedia, δεν είναι όμως πειρασμός να τα ακούσετε απευθείας και να προσπαθήσετε να τα καταλάβετε;

Επιστροφή τώρα σε ό,τι βρίσκεται ανάμεσα στους ποταμούς Μπράβο και Σουτσιάτε. Πηγαίνετε σε έναν τόπο που λέγεται «Μορέλος». Η ματιά σας ας ξαναπλησιάσει στο δήμο Τεμοάκ. Και ας εστιάσει τώρα στην κοινότητα Αμιλσίνγκο. Βλέπετε αυτό το σπίτι; Είναι το σπίτι ενός άντρα ο οποίος εν ζωή έφερε το όνομα Σαμίρ Φλόρες Σομπεράνες. Μπροστά στην πόρτα αυτή δολοφονήθηκε. Το έγκλημά του; Αντιστεκόταν σε ένα μεγα-πρότζεκτ που σημαίνει θάνατο για τη ζωή των κοινοτήτων στις οποίες αυτός ανήκε. Όχι, δεν έκανα κανένα λάθος γράφοντας: Ο Σαμίρ δολοφονήθηκε όχι γιατί υπεράσπιζε τη δική του ζωή, αλλά τη ζωή των κοινοτήτων του.

Και κάτι παραπάνω: Ο Σαμίρ δολοφονήθηκε γιατί υπεράσπιζε τη ζωή των γενιών που ακόμη δεν υπάρχουν, ούτε καν στις σκέψεις των ανθρώπων. Επειδή για εμάς, για τον Σαμίρ, για τις συντρόφισσες και τους συντρόφους του, για τους αυτόχθονες λαούς οι οποίοι έχουν συνασπισθεί στο CNI (Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο) και για όλους εμάς, όλες εμάς, όλοιεςεμάς τους ζαπατίστας, η ζωή της κοινότητας δεν είναι κάτι που διαδραματίζεται μονάχα στο παρόν. Είναι, πάνω από όλα, αυτό που μέλλεται να 'ρθει. Η ζωή της κοινότητας είναι κάτι που οικοδομείται σήμερα, αλλά με τα μάτια στραμμένα στο αύριο. Η ζωή στην κοινότητα είναι λοιπόν κάτι που κληροδοτείται. Πιστεύετε λοιπόν τώρα εσείς πως ο λογαριασμός έχει κλείσει αν οι δολοφόνοι –φυσικοί ή ηθικοί αυτουργοί – ζητήσουν συγνώμη; Πιστεύετε πως η οικογένειά του, το CNI, εμείς, θα ικανοποιηθούμε αρκεί να ζητήσουν συγνώμη οι εγκληματίες; «Συγνώμη, εγώ τον στοχοποίησα, για να τον σκοτώσουν οι πληρωμένοι δολοφόνοι, ποτέ δεν ήξερα να κρατώ το στόμα μου κλειστό. Θα κοιτάξω να διορθωθώ ή και όχι. Αλλά σας ζήτησα ήδη συγνώμη, διαλύστε τώρα τα μπλόκα διαμαρτυρίας και ας ολοκληρώσουμε το θερμοηλεκτρικό εργοστάσιο, γιατί αλλιώς θα χαθούνε πολλά λεφτά». Πιστεύετε τώρα εσείς πως αυτό περιμένουν, πως αυτό περιμένουμε, πώς γι' αυτό αγωνίζονται, πώς γι' αυτό αγωνιζόμαστε; Για να μας ζητήσουν συγνώμη; Να πουν «συγχωρήστε μας, ναι, δολοφονήσαμε τον Σαμίρ και, επί τη ευκαιρία, θα δολοφονήσουμε και τις κοινότητές σας. Συγχωράτε μας λοιπόν. Και αν δε μας συγχωρέσετε, ποσώς μας ενδιαφέρει, το έργο πρέπει να ολοκληρωθεί».

Και φαίνεται πως αυτοί που θα ζητούσαν συγνώμη για το θερμοηλεκτρικό εργοστάσιο, είναι οι ίδιοι του Τρένου που κακώς αποκαλείται «Μάγια», οι ίδιοι του «διαδρόμου του Ισθμού», οι ίδιοι που φτιάχνουν φράγματα και ανοιχτά ορυχεία και θερμοηλεκτρικά εργοστάσια, οι ίδιοι που κλείνουν τα σύνορα για να σταματήσουν τα μεταναστευτικά κύματα που προκαλούν οι πόλεμοι που αυτοί τροφοδοτούν, οι ίδιοι που καταδιώκουν τους Μαπούτσε, οι ίδιοι που σφαγιάζουν τους Κούρδους, οι ίδιοι που καταστρέφουν την Παλαιστίνη, οι ίδιοι που πυροβολούν Αφροαμερικανούς, οι ίδιοι που εκμεταλλεύονται (έμμεσα ή άμεσα) τους εργαζόμενους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, οι ίδιοι που καλλιεργούν και εγκωμιάζουν την έμφυλη βία, οι ίδιοι που εκπορνεύουν τα παιδιά, οι ίδιοι που σας παρακολουθούν για να μάθουν τι σας αρέσει και να σας το πουλήσουν -κι άμα δεν υπάρχει κάτι που να σας αρέσει δεν έγινε δα και τίποτε, αυτοί ό,τι γουστάρουν κάνουν-, οι ίδιοι που καταστρέφουν τη φύση. Οι ίδιοι που θέλουν να σας κάνουν να πιστέψετε, εσάς, τους υπόλοιπους, όλοιες εμάς, πως την ευθύνη για αυτό το παγκόσμιο εν εξελίξει έγκλημα, την φέρουν κάποια έθνη, κάποιες θρησκευτικές πεποιθήσεις, η αντίσταση στην πρόοδο, κάποιοι οπισθοδρομικοί, κάποιες γλώσσες, κάποιες ιστορίες, κάποιοι τρόποι. Και όλα αυτά, στο τέλος τέλος, συνοψίζονται στην «ατομική ευθύνη», στην ευθύνη του καθενός…. ή της καθεμιάς (για να μην ξεχνάμε και την ισότητα των φύλων).

Αν ήταν δυνατόν να πάει κανείς σε όλες αυτές τις γωνιές ετούτου του πλανήτη που ψυχορραγεί, εσείς τι θα κάνατε; Ωραία, δεν το ξέρουμε. Όμως εμείς οι ζαπατίστας, θα πηγαίναμε για να μάθουμε. Εντάξει, και για να χορέψουμε, όμως το ένα δεν αποκλείει το άλλο, νομίζω. Αν υπήρχε η ευκαιρία για κάτι τέτοιο, θα ήμασταν διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουμε τα πάντα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Όχι μόνο τις ατομικές μας ζωές, αλλά και τη συλλογική μας ζωή. Κι αν δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα, θα αγωνιζόμασταν για να τη δημιουργήσουμε. Για να την χτίσουμε, σαν να επρόκειτο για ένα καράβι. Ναι το ξέρω, είναι μια τρέλα. Κάτι το αδιανόητο. Ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί πως η μοίρα εκείνων που αντιστέκονται σε ένα θερμοηλεκτρικό εργοστάσιο, σε μια τοσοδούλικη γωνιά του Μεξικού, θα μπορούσε να ενδιαφέρει τον Παλαιστίνιο, τον Μαπούτσε, τον Βάσκο, το μετανάστη, τον Αφροαμερικανό, την νεαρή ακτιβίστρια για το περιβάλλον από τη Σουηδία, την Κούρδισα αντάρτισσα, τη γυναίκα που αγωνίζεται στην άλλη μεριά του πλανήτη, στην Ιαπωνία, την Κίνα, τις Κορέες, την Ωκεανία, τη μάνα Αφρική;

Δε θα έπρεπε, αντίθετα, να πάμε για παράδειγμα στο Τσαμπλεκάλ, στο Γιουκατάν, στα γραφεία της οργάνωσης Equipo Indignación και να τους απαιτήσουμε: «Έι! Εσείς που είστε λευκοί και θρησκευόμενοι , ζητήστε συγνώμη!»; Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα απαντούσαν: «κανένα πρόβλημα, περιμένετε όμως τη σειρά σας, γιατί τώρα είμαστε απασχολημένοι, συνοδεύουμε αυτούς που αντιστέκονται στο Τρένο Μάγια, αυτούς που λεηλατούνται, διώκονται, φυλακίζονται και σκοτώνονται». Και θα πρόσθεταν:

«Και έχουμε, επιπλέον, να απαντήσουμε και στην καταγγελία εξοχώτατουότι μας χρηματοδοτούν οι Iluminatti ως μέρος μιας διαπλανητικής συνωμοσίας για να σταματήσουμε τον Τέταρτο Μετασχηματισμό». Αν για κάτι είμαι βέβαιος, είναι πως θα χρησιμοποιούσαν το ρήμα «συνοδεύω» και όχι τα ρήματα «διοικώ», «προστάζω», «καθοδηγώ».

Ή μήπως θα 'πρεπε καλύτερα να εισβάλουμε στις Ευρώπες με την κραυγή «Χλωμά πρόσωπα, παραδοθείτε!», και να καταστρέψουμε τον Παρθενώνα, το Λούβρο και το Πράδο, κι αντί για γλυπτά και πίνακες, να γεμίσουμε τα πάντα με ζαπατίστικα κεντήματα, ιδιαίτερα δε με μάσκες ζαπατίστικες -οι οποίες, επί τη ευκαιρία, είναι και αποτελεσματικές και καθόλου άσκημες- κι αντί για μακαρονάδες, θαλασσινά και παέγια, να επιβάλουμε την κατανάλωση ελότε, κακατέ και γιέρμπα μόρα, αντί για αναψυκτικά, κρασιά και μπύρες, υποχρεωτικά ποσόλ. Και όποιος βγει στο δρόμο χωρίς πασαμοντάνια, πρόστιμο ή φυλακή (εντάξει, προαιρετικά, δεν πρέπει και να υπερβάλλουμε)· και να φωνάξουμε: «Ε!, εσείς εκεί οι ροκάδες, η μαρίμπα είναι υποχρεωτική! Κι από δω και στο εξής, κούμπια και ξερό ψωμί, ξεχάστε εντελώς το ρεγκετόν (σας βάζει σε πειρασμό, έ;). Ε!, εσύ, Πάντσο Βαρόνα, Σαμπίνα, και όλοι εσείς οι άλλοι στις ορχήστρες, θα ξεκινάτε με το Cartas Marcadas, και λούπα συνέχεια, δεν πα να πάει δέκα, έντεκα, δώδεκα, μία δύο, τρεις…. αρκεί, αύριο ξυπνάμε νωρίς! Κι εσύ, ο άλλος, ο τέως βασιλιάς, ο όπου-φύγει-φύγει, άσε ήσυχους αυτούς τους ελέφαντες και στην κουζίνα για μαγείρεμα! Κολοκυθόσουπα για όλη την αυλή (ναι το ξέρω, η σκληρότητά μου ξεπερνάει κάθε όριο). Ε;

Πείτε μου τώρα: πιστεύετε εσείς πως ο εφιάλτης των από πάνω είναι μην τους βάλουν να πουν και κάνα συγνώμη; Ή μήπως αυτό που στοιχειώνει τα όνειρα τους είναι ο φόβος και ο τρόμος τους μην εξαφανιστούν, μην πάψουν να έχουν σημασία, μην και δεν τους λαμβάνουν υπόψιν, μήπως γίνουν ένα τίποτα και ο κόσμος τους καταρρεύσει δίχως τον παραμικρό θόρυβο, χωρίς κανέναν για να τους θυμάται, να φτιάχνει προς τιμήν τους αγάλματα, τραγούδια, μουσεία, επετείους; Μήπως πανικοβάλλονται με αυτή την προοπτική;

_*_

Ήταν από τις λίγες φορές που ο μακαρίτης SupMarcos δεν κατέφυγε σε μια κινηματογραφική σύγκριση για να εξηγήσει κάτι. Όλοι εσείς δεν ήσασταν εδώ τριγύρω για να ξέρετε κι εγώ δεν ήμουν εδώ για να σας πω, αλλά ο μακαρίτης θα εξηγούσε όλα τα στάδια της σύντομης ζωής του με αναφορά σε μια ταινία. Ή θα συνόδευε μια εξήγηση σε σχέση με την εθνική ή τη διεθνή κατάσταση με τη φράση «όπως ακριβώς στην τάδε ταινία». Βέβαια, αρκετές φορές έπρεπε να ανασυνθέσει το σενάριο για να ταιριάζει με την αφήγηση. Καθώς όμως οι περισσότεροι από εμάς δεν είχαμε δει την ταινία ή δεν είχαμε σήμα στα κινητά μας για να συμβουλευτούμε την wikipedia, τον πιστεύαμε. Αλλά, ας μην ξεφύγουμε από το θέμα μας. Περιμένετε, νομίζω ότι το άφησε γραμμένο σε ένα από αυτά τα χαρτιά που έχουν γεμίσει το μπαούλο των αναμνήσεών του… Εδώ είναι! Λοιπόν, λέει:

«Για να κατανοήσετε τη δέσμευσή μας και το μέγεθος της τόλμης μας , φανταστείτε ότι ο θάνατος είναι μια πόρτα που διασχίζεται. Θα υπάρξουν πολλές και διαφορετικές εικασίες για το τι βρίσκεται πίσω από αυτή την πόρτα: ο ουρανός, η κόλαση, το κενό, το τίποτα. Και για αυτές τις επιλογές, δεκάδες περιγραφές. Η ζωή, λοιπόν, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ο δρόμος προς αυτή την πόρτα. Η πόρτα, δηλαδή ο θάνατος, θα ήταν έτσι ένα σημείο άφιξης… ή μια διακοπή, μια αδιαπέραστη κάθετη απουσία που τραυματίζει τον αέρα της ζωής.

Κάποιος θα έφτανε σε εκείνη την πόρτα λοιπόν με τη βία των βασανιστηρίων και δολοφονιών, την ατυχία ενός ατυχήματος, το οδυνηρό κλείδωμα της πόρτας στην αρρώστια, μέσω της κόπωσης ή μέσω της επιθυμίας. Δηλαδή, αν και τις περισσότερες φορές φτάνει σε αυτή την πόρτα χωρίς να το θέλει ή να το εννοεί, θα ήταν επίσης πιθανό αυτό να ήταν μια επιλογή.

Στους ιθαγενείς λαούς που σήμερα είναι Ζαπατίστας, ο θάνατος ήταν μια πόρτα που φυτεύτηκε σχεδόν στην αρχή της ζωής. Τα παιδιά συχνά έφταναν σε αυτή την πόρτα πριν από την ηλικία των 5 ετών και τη διέσχιζαν μεταξύ πυρετού και διάρροιας. Αυτό που κάναμε την 1η του Γενάρη του 1994 ήταν να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε αυτή την πόρτα μακριά. Φυσικά, για να πετύχουμε το σκοπό μας, έπρεπε να είμαστε διατεθειμένοι να τη διασχίσουμε ακόμα κι αν δεν το θέλαμε. Από τότε όλες μας οι προσπάθειες ήταν, και είναι, να κρατήσουμε αυτή την πόρτα όσο το δυνατόν πιο μακριά, για να «επεκτείνουμε το προσδόκιμο ζωής» όπως θα έλεγαν οι ειδικοί. Αλλά ζωής με αξιοπρέπεια, θα προσθέταμε εμείς. Να την σπρώξουμε μακριά αυτή την πόρτα, να την κάνουμε στο πλάι, πολύ μπροστά και μακριά από το δρόμο. Γι' αυτό είπαμε από την αρχή της εξέγερσης ότι «για να ζήσουμε, πεθαίνουμε». Γιατί αν δεν κληροδοτήσουμε ζωή, δηλαδή δρόμο , τότε για ποιο λόγο ζούμε;»

_*_

Να κληροδοτείς ζωή

Γι' αυτό ακριβώς αγωνιζόταν ο Samir Flores Soberanes. Για τη ζωή. Και για τη ζωή είναι ο αγώνας του Λαϊκού Μετώπου για την Υπεράσπιση του Νερού και της Γης του Morelos, της Puebla και της Tlaxcala, η αντίσταση και η εξέγερσή τους κατά του θερμοηλεκτρικού εργοστασίου και του λεγόμενου «Ολοκληρωμένου Σχεδίου Morelos». Το επιχείρημα της κυβέρνησης ενάντια στο αίτημά τους να σταματήσει αυτό το πρόγραμμα θανάτου είναι ότι θα χαθούν πολλά χρήματα.

Αυτό που συμβαίνει στο Morelos αντικατοπτρίζει τη σύγκρουση του σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο: χρήμα εναντίον ζωής. Και σε αυτή τη σύγκρουση, σε αυτόν τον πόλεμο, κανένας έντιμος άνθρωπος δεν θα έπρεπε να είναι ουδέτερος: ή με το χρήμα ή με τη ζωή.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να συμπεράνουμε ότι ο αγώνας για τη ζωή δεν είναι μια εμμονή των ιθαγενών λαών. Είναι περισσότερο… ένα κάλεσμα… συλλογικό.

Εντάξει λοιπόν. Υγεία και να μην ξεχνάμε ότι η συγχώρεση και η δικαιοσύνη δεν είναι το ίδιο.

Από τα βουνά των Άλπεων, με την αμφιβολία πού να εισβάλουμε πρώτα: Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Γαλλία, Ιταλία, Σλοβενία, Μονακό, Λιχτενστάιν; Μπα, αστειεύομαι… Ή μήπως όχι;

SupGaleano, εξασκούμενος στον κομψό του χαιρετισμό με αγκώνα.

Μεξικό, Οκτώβρης του 2020.

Τρίτον: Ξεκινήστε συνοπτικές αποφάσεις εναντίον όλων των στρατιωτών του μεξικανικού ομοσπονδιακού στρατού και της πολιτικής αστυνομίας που έχουν εκπαιδευτεί ή έχουν πληρωθεί από αλλοδαπούς, κατηγορούμενους ως προδότες της χώρας μας, και εναντίον όλων εκείνων που έχουν καταπιέσει και φέρονται άσχημα στον άμαχο πληθυσμό και ληστεία ή κλοπή ή απόπειρα εγκλημάτων κατά του καλού του λαού.

Τέταρτον: Σχηματίστε νέα στρατεύματα με όλους εκείνους τους Μεξικανούς που δείχνουν ενδιαφέρον να συμμετάσχουν στον αγώνα μας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που, ως εχθρικοί στρατιώτες, παραδίδονται χωρίς να έχουν πολεμήσει εναντίον μας και υπόσχονται να λάβουν εντολές από τη Γενική Διοίκηση του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού των Ζαπατίστας .

Πέμπτον: Ζητάμε την άνευ όρων παράδοση του αρχηγείου του εχθρού πριν ξεκινήσουμε οποιαδήποτε μάχη για να αποφύγουμε τυχόν απώλειες ζωών.

Πηγή:

https://www.struggle.ws/mexico/ezln/ezlnwa.html